Sjoukje & Sandra naar Uganda.reismee.nl

Update Wakisa en Rebecca

Hallo allemaal,

Hier een update over Wakisa en Rebecca.

Wakisa heeft een zware tijd achter de rug. Op last van de overheid moest er een bepaald certificaat worden overhandigd waarvan ze niet op de hoogte waren (konden zijn) en dus ook niet hadden. Wakisa werd binnen 2 dagen gesloten en alle 30 meisjes en medewerkers stonden op straat. De leiding heeft ze zo goed als mogelijk begeleid maar iedereen kan zich de ontzetting, angst, verdriet voorstellen. Zo'n vakkundig opgezet project, liefdevol en nodig. Het politieke verhaal erachter ga ik nu niet helemaal beschrijven maar wie de politiek daar een beetje volgt kan zich zaken voorstellen. Alle projecten in Uganda waar de president geen zeggenschap in had hebben met deze "vage" regels te maken gekregen. In de tussentijd heeft de leiding niet nagelaten om de meisjes (die in de buurt wonen) zo goed als mogelijk te begeleiden. Zo konden ze overdag toch nog wat lessen volgen en zijn er speciale boekjes gedrukt (gesponsord) met voor de meisjes belangrijke en leerzame informatie. Maar sinds begin januari draait alles weer op volle toeren en gaat er ook uitgebreid worden. Niet omdat ze zo graag groter willen worden, van 30 meisjes naar 50 meisjes, maar omdat de nood nog steeds hoog is.

En dan onze student en jonge moeder Rebecca. Zie bij de foto's hoe het met haar gaat. Ze is super goed bezig en zo dankbaar dat ze dankzij jullie de komende 2 jaar een studie mag doen. Ze meldt zich regelmatig bij directrice Vivian van Wakisa. De schoolkosten en ook het benodigde materiaal worden dan ook vanuit daar rechtstreeks aan school betaald. Zo blijft het mooi zuiver.

En nog even een praktische mededeling. De bankrekening die we al die tijd hebben gebruikt hebben we opgezegd. We krijgen gelukkig nog wel af en toe geld binnen voor Wakisa maar de bank berekende onze elke keer kosten. Aangezien we dit zonde van het geld vinden hebben we besloten dat dit rechtstreeks naar de Stichting Doingoood mag. Zij zorgen dat het 1 op 1 geven naar Wakisa.



Dank, dank, dank!

Beste/lieve mensen,

Het is gelukt! Door jullie krijgt Rebekka de mogelijkheid om 2 jaar naar school te gaan. Wat een zegen, geweldig. Met elkaar hebben we ervoor kunnen zorgen dat een jonge tienermoeder de mogelijkheid heeft gekregen om aan een toekomst te werken. Hopelijk gaat ze het heel erg naar haar zin krijgen en zullen de resultaten goed zijn. Rebekka vindt het fantastisch dat ze naar school mag gaan en gaat ons proberen een beetje op de hoogte te houden.

Is het een druppel op de gloeiende plaat.... wij denken dat het veel meer is dan dat. Een jonge dame die straks voor haar kindje kan gaan zorgen omdat zij straks geld kan gaan verdienen omdat ze een vak heeft mogen leren. En wie weet is zij weer een voorbeeld voor andere jongeren in haar naaste omgeving.

Naast de donaties voor Rebekka zijn er ook nog donaties binnengekomen voor Wakisa Minsitries zelf. Hoe fijn en nodig is dat. Met de directeur, Vivan Kityo, gesproken en gevraagd waar op dit moment grote behoefte aan is. De nood/spanning zit hem wederom in het wel of niet genoeg voedsel hebben voor de meiden. Wakisa zit weer helemaal vol en de zwangere meisjes kunnen goed eten dan ook heel goed gebruiken. Met plezier storten we dat geld dus voor rijst/meel/suiker et cetera.

Van Vivian moest ik jullie allemaal de dank en zegen overbrengen. Zij zijn ontroerd en blij dat er vanuit Friesland zoveel betrokkenheid is bij hun missie en keiharde werken.

We laten het banknummer bestaan en mocht je nu of in de toekomst nog een fijn doel zoeken om een gift aan te doen.....

Banknummer: NL 55 INGB 0705 3220 17 t.n.v. Mevr. S.G. Groen en Mevr. S.W. Postma

http://www.wakisaministries.com/

Iedereen die dit heeft mogelijk gemaakt enorm bedankt.

Lieve groet ook namens Sjoukje.

Sandra


Herinnering: gaat het ons lukken om Rebekka naar school te laten gaan?

Hallo allemaal,

Allereerst dank voor de reacties en donaties die we tot nog toe hebben mogen ontvangen. Fijn te merken dat het jullie aanspreekt om een jonge moeder de kans te geven om naar school te gaan en dus een betere toekomst krijgt. Het lijkt misschien een druppel op de welbekende gloeiende plaat maar het is zo belangrijk. Voor onze kinderen zo'n vanzelfsprekendheid voor de jeugd in Uganda helaas nog niet.

Een paar mensen zijn al naar ons toegekomen waar ze ook maar weer het geld op kunnen storten. Hierbij vermelden we met plezier nog een keer het banknummer.

Banknummer: NL 55 INGB 0705 3220 17 t.n.v. Mevr. S.G. Groen en Mevr. S.W. Postma

Eind juli hopen we de directrice van Wakisa, Vivian, te kunnen melden of het ons is gelukt om Rebekka voor 2 jaar naar school te krijgen. Dan heeft Vivian de tijd om het allemaal te regelen.

Mocht je vorige mail nog niet hebben gelezen of niet eerder ontvangen dan hieronder nog even het verhaal. En mocht je denken dat iemand in je omgeving of misschien (mede) studenten ook een bijdrage zouden willen doen dan horen of zien we het graag.

Hartelijke groeten,

Sjoukje en Sandra

-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Lieve/beste mensen,

Na onze prachtige reis naar Uganda, hebben jullie al een tijdje niets meer van ons gehoord. Natuurlijk hebben wij verschillende presentaties gegeven in onze kerken en ook in Kampen hebben we een kleine presentatie mogen geven. Ze gaven daar een benefietconcert welke was georganiseerd door twee dames die binnenkort naar Wakisa gaan.

Ondanks dat jullie niet veel gehoord hebben, zijn wij op de achtergrond nog vaak met Wakisa bezig. Er is nog regelmatig contact met de directrice Vivian. Zij houdt ons op de hoogte door middel van nieuwsbrieven, maar we hebben ook nog persoonlijk contact met haar. Dat wij teruggaan naar Uganda, daar is geen twijfel over. Echter wanneer we gaan en voor hoe lang, dat is nog de vraag. We hopen wel snel weer te gaan.

Wel is er iets op ons pad gekomen. Misschien kennen jullie het verhaal van Rebecca nog, ze is nu 17 jaar oud. Een dappere, enthousiaste tiener die we goed hebben leren kennen toen we op een middag kaarten gingen maken. Zij mocht een kaart maken en versieren voor iemand die ze zelf had gekozen. Op haar kaart schreef veel excuses richting haar vader en moeder. Haar ouders waren gescheiden en ze werd al jarenlang verkracht door haar vader. Toen ze op een gegeven moment zwanger was en het lef had getoond om haar moeder duidelijk te maken dat haar vader haar vaak had verkracht, keerde ook haar moeder de rug naar Rebecca toe. Ze had het haar moeder verteld, omdat ze bang was dat haar lot ook voor haar jongere zusjes gold. Dat eigenlijk haar ouders excuses aan haar zouden moeten aanbieden, drong nog niet tot haar door. Wat was het mooi en goed om hier samen veel over te praten en vooral naar haar te luisteren. En wat hebben wij veel van haar geleerd dat ze zo flexibel en strijdvaardig was en nog steeds is.

We hebben haar ook echt aangespoord dat, mocht de kans zich voordoen, ze een vak moet gaan leren. En dat is precies wat Rebecca heel graag wil. We hebben haar verhaal toen ook bij Vivian neergelegd en later nog gevraagd hoe het nu met Rebecca gaat. Haar kindje is 6 maanden oud en het gaat goed. Ze woont nu bij haar moeder, ze hebben elkaar in positiviteit weer gevonden. Er zijn excuses gemaakt en er is vergeven. Dat is al een zegen.

Nu onze vraag: Kunnen wij met elkaar Rebecca voor 2 jaar naar school krijgen? Ze wil graag een vakopleiding gaan doen. Kleding maken om daar in de toekomst mee in haar onderhoud te kunnen voorzien. Ze heeft al wat basiskennis opgedaan bij Wakisa.

De opleiding zal via Wakisa lopen en is dus in vertrouwde handen. Het geld gaat niet rechtstreeks naar Rebecca of haar familie maar naar school. Wakisa heeft meerdere meisjes aan een opleiding kunnen helpen. Zij volgen deze meisjes ook continue. Ook is er uiterst zorgvuldig gekeken of ze het zelf zouden kunnen betalen. Rebecca heeft echt onze steun nodig, anders kan ze niet naar school.

Wat zijn de schoolkosten?

De totale schoolkosten per termijn zijn: 560000 UG shilling, dat is ongeveer 127 euro. Er zijn 3 termijnen per jaar. De totale schoolkosten voor Rebecca komen voor 2 jaar op 762 euro.

De school start in september en wanneer we het samen voor elkaar kunnen krijgen, geven we Rebecca en haar kindje een toekomst.

Het geld mag gestort worden op dezelfde rekening die we voor Wakisa gebruiken. Mocht je willen storten voor Rebecca dan graag haar naam even in de omschrijving noteren. Wil je een donatie voor Wakisa doen, dan graag Wakisa in de omschrijving noteren. Ook Wakisa blijft uiteraard heel belangrijk. Ze herbergen momenteel 31 zwanger tienermeisjes.

Banknummer: NL 55 INGB 0705 3220 17 t.n.v. Mevr. S.G. Groen en Mevr. S.W. Postma

Alvast ontzettend bedankt. En mocht je eerst nog vragen hebben dan horen we het graag.

Hartelijke groeten van Sjoukje en Sandra

Na overleg met de betrokkenen mochten we Rebecca’s naam en enkele foto's gebruiken. Zie ook de foto's!

Nieuws van Sjoukje en Sandra! Krijgen wij met elkaar Rebecca naar school?

Lieve/beste mensen,

Na onze prachtige reis naar Uganda, hebben jullie al een tijdje niets meer van ons gehoord. Natuurlijk hebben wij verschillende presentaties gegeven in onze kerken en ook in Kampen hebben we een kleine presentatie mogen geven. Ze gaven daar een benefietconcert welke was georganiseerd door twee dames die binnenkort naar Wakisa gaan.

Ondanks dat jullie niet veel gehoord hebben, zijn wij op de achtergrond nog vaak met Wakisa bezig. Er is nog regelmatig contact met de directrice Vivian. Zij houdt ons op de hoogte door middel van nieuwsbrieven, maar we hebben ook nog persoonlijk contact met haar. Dat wij teruggaan naar Uganda, daar is geen twijfel over. Echter wanneer we gaan en voor hoe lang, dat is nog de vraag. We hopen wel snel weer te gaan.

Wel is er iets op ons pad gekomen. Misschien kennen jullie het verhaal van Rebecca nog, ze is nu 17 jaar oud. Een dappere, enthousiaste tiener die we goed hebben leren kennen toen we op een middag kaarten gingen maken. Zij mocht een kaart maken en versieren voor iemand die ze zelf had gekozen. Op haar kaart schreef veel excuses richting haar vader en moeder. Haar ouders waren gescheiden en ze werd al jarenlang verkracht door haar vader. Toen ze op een gegeven moment zwanger was en het lef had getoond om haar moeder duidelijk te maken dat haar vader haar vaak had verkracht, keerde ook haar moeder de rug naar Rebecca toe. Ze had het haar moeder verteld, omdat ze bang was dat haar lot ook voor haar jongere zusjes gold. Dat eigenlijk haar ouders excuses aan haar zouden moeten aanbieden, drong nog niet tot haar door. Wat was het mooi en goed om hier samen veel over te praten en vooral naar haar te luisteren. En wat hebben wij veel van haar geleerd dat ze zo flexibel en strijdvaardig was en nog steeds is.

We hebben haar ook echt aangespoord dat, mocht de kans zich voordoen, ze een vak moet gaan leren. En dat is precies wat Rebecca heel graag wil. We hebben haar verhaal toen ook bij Vivian neergelegd en later nog gevraagd hoe het nu met Rebecca gaat. Haar kindje is 6 maanden oud en het gaat goed. Ze woont nu bij haar moeder, ze hebben elkaar in positiviteit weer gevonden. Er zijn excuses gemaakt en er is vergeven.  Dat is al een zegen.

Nu onze vraag: Kunnen wij met elkaar Rebecca voor 2 jaar naar school krijgen? Ze wil graag een vakopleiding gaan doen. Kleding maken om daar in de toekomst mee in haar onderhoud te kunnen voorzien. Ze heeft al wat basiskennis opgedaan bij Wakisa.

De opleiding zal via Wakisa lopen en is dus in vertrouwde handen. Het geld gaat niet rechtstreeks naar Rebecca of haar familie maar naar school. Wakisa heeft meerdere meisjes aan een opleiding kunnen helpen. Zij volgen deze meisjes ook continue. Ook is er uiterst zorgvuldig gekeken of ze het zelf zouden kunnen betalen. Rebecca heeft echt onze steun nodig, anders kan ze niet naar school.

Wat zijn de schoolkosten?

De totale schoolkosten per termijn zijn: 560000 UG shilling, dat is ongeveer 127 euro. Er zijn 3 termijnen per jaar. De totale schoolkosten voor Rebecca komen voor 2 jaar op 762 euro.

De school start in september en wanneer we het samen voor elkaar kunnen krijgen, geven we Rebecca en haar kindje een toekomst.

Het geld mag gestort worden op dezelfde rekening die we voor Wakisa gebruiken. Mocht je willen storten voor Rebecca dan graag haar naam even in de omschrijving noteren. Wil je een donatie voor Wakisa doen, dan graag Wakisa in de omschrijving noteren. Ook Wakisa blijft uiteraard heel belangrijk. Ze  herbergen momenteel 31 zwanger tienermeisjes.

Banknummer: NL 55 INGB  0705 3220 17 t.n.v. Mevr. S.G. Groen en Mevr. S.W. Postma

Alvast ontzettend bedankt. En mocht je eerst nog vragen hebben dan horen we het graag.

Hartelijke groeten van Sjoukje en Sandra

Na overleg met de betrokkenen mochten we Rebecca’s naam en enkele foto's gebruiken. Zie ook de foto's!


Aankomende zondag 14 januari...

Lieve mensen,

We zijn natuurlijk al weer een tijdje terug in het "normale" leven in Nederland. Het gaat goed met ons en wij hopen ook met jullie. Voor dit, nog nieuwe, jaar wensen wij jullie dan ook alle goeds toe.

Aankomende zondag gaan we onze eerste presentatie geven. We nodigen jullie daarbij van harte uit. We hopen jullie, aan de hand van beelden en verhalen, mee terug te nemen naar onze bijzondere tijd in Uganda bij Wakisa Ministries.

Waar: Kerkelijk Centrum: De Schakel

Havingastate 7

8925 AZ Leeuwarden

www.kerkincamminghaburen.nl

De kerkdienst, waar jullie uiteraard ook van harte welkom zijn, begint om 09:30 uur. Daarna gaan we los met ons Uganda verhaal. Jullie zullen ons misschien moeten remmen anders stoppen we niet met vertellen ;-). Wij hebben er zin in.

Groetjes Sjoukje en Sandra

Welcome back.... van thuis in Uganda naar thuis in Nederland.

Voorlopig ons laatste reisblog...

Zaterdag 21 oktober. Om half 8 horen we een auto bij de poort en ja we zijn blij. Het is, de voor ons bekende, David die ons op komt halen voor de trip naar het noord oosten van Uganda, Kidepo, tegen de grens van Sudan aan. Het wordt een lange tocht van 10 uur in de auto maar dat maakt ons niets uit. Het is vanaf minuut 1 genieten van alles wat we zien en horen. De reis is al prachtig. Vlak voordat we bij onze overnachtingsplek komen, in the middle of nowhere, moeten we stoppen. Er moet een kleine vrachtwagen weggetrokken worden uit een enorm slecht stuk weg. Iedereen helpt elkaar en je hebt ook geen keus want anders kom je zelf niet op de plaats van bestemming. Het lukt en we arriveren bij een gezellige plek waar we na onze slaapplek bekeken te hebben eerst even eten. We vinden het nu al weer zoooo mooi. Hier is nacht ook echt nacht en zonder dat er auto's zijn die de lokale geluiden verstoren. Na een biertje op de veranda ... met chips uiteraard en genoten te hebben van alle mensen die ons komen groeten gaan we naar bed. Morgen weer vroeg dag.

Zondag 22 oktober. Het was vandaag officieel onze laatste "hagelslag" dag (mama 75 jaar) maar die hebben we vrijdag al opgesnoept. We krijgen hier een verpakt ontbijt mee want we willen op tijd in Kidepo Valley National Park zijn. We gaan op wandelsafari en het wordt genieten. We hebben 2 uur de tijd maar het zijn 3 uren geworden. Wat is het mooi... onder andere de stilte, de waanzinnig mooie natuur, met zijn zebra's, giraffen, baboons en de kuddes olifanten trekken aan ons voorbij. Aansluitend gaan we heerlijk lunchen en worden weer omringd door vele andere dieren die er om ons heen lopen. Na een paar uurtjes gaan we verder op game drive en David doet alle moeite om ons zoveel mogelijk te laten zien. We hebben een hoop lol en kunnen helaas alleen geen leeuw spotten. Wel een paar olifanten die zich om onze auto heen dreigen te verzamelen. Een heel apart gevoel want dat ze voor je langs lopen of achter de auto langs is prima maar wanneer je min of meer ingesloten raakt wordt het minder fijn. Gelukkig bedenkt de olifant zich en na wat dreigende stappen richting ons gaat hij toch weer de savanne verder in. Het wordt al vroeg donker en we zijn nog maar net buiten het park, wat niet betekent zonder dieren want er staan uiteraard geen hekken, dat de auto echt vastloopt. En niet gewoon vastloopt maar zo dat we geen keus hebben. We stappen uit en lopen de laatste kilometers in het pikkedonker naar ons guesthouse terug. Het is een hele tippel maar we genieten meer dan dat. Bijzonder hoor een extra "nacht" wandelsafari erbij. Wanneer we terugkomen mogen wij gaan eten en gaat David weer lopend terug. Er zullen mensen naar de plek komen om de auto weer op het pad te krijgen. Tegen middernacht horen we de auto. Yes het is goed gegaan.

Maandag 23 oktober. Vandaag gaan we een dorpje bekijken. Het voelt vooraf eerst wat vreemd en we zijn wat sceptisch. Is het wel echt, is het compleet een act, zijn we nu een camera toerist? We laten het maar gebeuren. We komen er aan en na 5 minuten zijn we om. Dit is gewoon een echt dorp waar wij een kijkje mogen nemen. We zouden een 45 minuten uitleg krijgen en rondgeleid worden. Het werden meer dan 2 uren. We blijven vragen, genieten, verbazen en kijken. Wat een andere wereld is het waar de Karamojong stammen leven. Weer veel geleerd en ach dat ze dan wat willen verkopen nemen we op de koop toe. Er wordt nog een prachtige dans voor ons opgevoerd waarin de jongens en meisjes elkaar proberen te verleiden. Sjoukje doet goed mee en zelf probeer ik mij achter de camera te verschuilen. Ha ha helaas lukt dat uiteraard niet helemaal maar die filmpjes zullen we jullie besparen. We rijden daarna terug naar ons guesthouse.

In de middag na de lunch en even een uurtje niets doen gaan we met z'n 2-en nog even op pad. We lopen via de hoofdweg (rood zand) naar het dorp en dat is leuk. Al die geuren, kleuren en alles wat vies is.... bijzonder. Er zit veel verschil in de regio's van Uganda hoe men leeft. De jeugd die hier wel naar school gaat zijn allemaal schoon en voorzien van uniform maar alle kinderen die geen kans krijgen, dat doet ons na 6 weken hier ons echt wel pijn, zijn arm en vies. Maar oooh ze zijn zo open en blij!! Na de hoofdweg besluiten we niet, zoals gebruikelijk schijnt te zijn, terug te lopen maar gaan we afslaan. En hier komen we ook echt in "donker Afrika". Ze zijn hier duidelijk helemaal geen blanken gewend. We worden in no time omringd door heel veel kinderen die ons aanraken en zelfs spuug in hun handen doen om over onze armen te smeren. Het is hilarisch en zeker wanneer er een volwassen vrouw de kinderen toespreekt en duidelijk zegt: Jullie moeten allemaal maar bidden en Jezus vragen of je blank kunt worden. Vermoedelijk moeten ze dan wel heeeeel lang bidden bedachten wij ons ;-). We lopen na een gesprek met een jong meisje met een baby op haar arm weer verder. Ze zag er goed uit en wat bleek dan ook, ze had gestudeerd met sponsor geld in Kampala. Ze was "per ongeluk" zwanger geraakt en toen moest ze stoppen en kreeg geen nieuwe kans meer. Zo jammer maar ja wij weten niet wat de afspraken waren tussen haar en degenen die haar gesponsord hadden. Wanneer we verder lopen spreken we nog met een jongen die blij is dat hij weer naar school kan. Hij was er 3 maanden tussenuit geweest omdat zijn moeder, die lokaal bier brouwt, geen geld had voor school. Elk kind heeft hier een verhaal. Bij thuiskomst hebben we ons eerst grondig gewassen en niet omdat we de kinderen en mensen niet lief of vies vinden maar wel omdat het verstandig is en we niet naïef moeten zijn. David is er niet want hij blijkt ons te zoeken, we bleven "te" lang weg het werd al schemerig en hadden niet dezelfde weg genomen. Hij had iedereen gevraagd of ze ook een mzungu hadden gezien. Ja hoor dat hadden ze maar alleen op de heenweg. We kregen nog net geen standje ;-). Later op de avond met de mannen Bonnefes en David nog uitgebreid gesproken over het grote educatie probleem van Uganda. Wat zou het toch geweldig zijn wanneer alle kinderen "gratis" naar school konden gaan. Dan kunnen de volwassenen de baantjes van de kinderen erbij nemen en .... ach vul maar in en dat was onze missie immers ook niet. We zitten nog heerlijk op het stoepje te genieten van de stilte en de sterren en de nacht. Dan naar bed want morgen rijden we terug naar Kampala.

Dinsdag, 23 oktober. Het wordt weer een lange reis ... het wordt stiller en stiller in de auto. We beseffen ons heel goed dat we al dit moois voorlopig of misschien wel niet meer zullen zien. We komen veilig aan in Kampala en knuffelen David en zijn dankbaar. Hij ook!

Onze huisgenoten wachten met smart op onze verhalen en wij zijn benieuwd naar hun verhalen. Bij Wakisa, zo vertelde Mieke, zijn weer 3 baby's geboren. Helaas heeft 1 baby het niet gehaald.... Er zijn weer nieuwe zwangere meisjes gearriveerd en zo blijkt elke dag dat de nood hoog is en dat Wakisa echt nodig is. De cultuur zal voorlopig nog wel zo blijven dat zwangere meisjes verstoten worden ongeacht of ze verkracht of door onkunde zwanger zijn geraakt. Het is zo goed dat er voor deze meisjes een veilig, schoon en liefdevol plek is waar ze zoveel kunnen leren.

Woensdag, 24 oktober. Na het ontbijt gaan we inpakken. Daarna nog even op de boda boda naar de markt en doen de laatste inkopen. In de middag doen we niets en slapen wat. Om kwart over 6 met alle volunteers op de boda ons laatste ritje door Kampala. Oei, wat gaan we deze chaos missen. We gaan met elkaar eten en het wordt heel gezellig. Met de taxi terug en tegen kwart voor 12 worden we opgehaald en naar Entebbe gebracht waar de luchthaven is. Dikke knuffels en dank aan onze huisgenoten Pauline, Koen, Sanne en Mieke en natuurlijk ook Frank en Joris van Doingoood.

Donderdag, 25 oktober. We vertrekken om goed 04.00 uur en bij het opstijgen val ik al in slaap. Heerlijk! Sjoukje heeft een ander plek gezocht waar ze lekker kon zitten en ik lag onderuit en werd door de steward toegedekt met een dekentje. De vlucht gaat naar Istanbul en na een paar uur vliegen we door naar Amsterdam Schiphol. Een half uur voor het landen krijgen we het beide te kwaad en zijn dankbaar, trots, verdrietig, blij en alles door elkaar. We hebben het geflikt en nogmaals onze missie is meer dan GESLAAGD!

Onze gezinnen staan op Schiphol en iedereen straalt!! Wij ook!!

Dank aan iedereen, onze gezinnen, familie, vrienden en onze directie die onze deze reis heeft gegund. Dank aan iedereen die Wakisa Ministries heeft willen steunen. Dank aan iedereen die met ons heeft meegeleefd. Dank aan Jedinja die zoveel lieve mensen heeft laten schrijven op een klein briefje zodat we elke avond iets van thuis voelden. Dank aan de ijzersterke organisatie die "Doingoood" heet.

Weeraba & Weebale Uganda! Tot ziens & bedankt Oeganda!

Lieve groetjes van....

Sjoukje en Sandra



Onze missie is meer dan GESLAAGD!

Missie … meer dan GESLAAGD!

Zaterdag 14 oktober. We wilden ook graag eens een ander project bekijken en zo zijn we het afgelopen weekend naar een project gegaan waar een school en ziekenhuis zou zijn. We waren benieuwd. Echter toen we daar aan kwamen bleek dat zowel de school als het ziekenhuisje niet operationeel waren. De school was al sinds 2015 gesloten en het medisch team van het ziekenhuis waren begin september plotseling weggelopen. Reden kon men niet aangeven. Maar we horen dat er veel medisch opgeleid personeel en leraren weglopen omdat ze niet op tijd worden betaald en dan hun familie niet kunnen onderhouden. Omdat ze dus geen andere optie hebben dan weg te gaan en op een andere manier proberen geld te verdienen. Of dat hier ook het geval was dat weten we niet. We zien hier veel Nederlandse spullen en het is erg jammer dat zulke projecten stoppen en de goede gebouwen leeg staan. De volgende dag zijn we doorgereden naar het Nationaal Park Lake Mburo en hebben daar o.a. veel zebra’s, impala’s, nijlpaarden, krokodillen en een enorme diversiteit aan prachtige kleurige vogels gezien. Zondagmiddag waren we weer thuis en konden we ons weer voorbereiden op de werkweek. 

En dan zijn we ineens zijn we dan met de laatste werkweek bezig. Dat voelt heel dubbel. We voelen ons zo thuis bij de meisjes op het project, de staf en de directrice en vinden het fijn om hier te zijn.  Het idee om afscheid van ze te moeten nemen terwijl we zo’n fijn contact met ze hebben is helemaal  niet leuk. Als je in de ochtend de klas binnenkomt en de meisjes zingen volop met tromgeroffel dan voel je dat even extra. Maar natuurlijk willen we wel weer graag naar onze gezinnen, vrienden en familie toe. Komen we op maandagochtend de klas binnen zijn er ineens 2 baby’s bij. Het is zo leuk nu we de meisjes beter kennen om dan hun baby’s te zien en ze te mogen vasthouden. Sandra heeft deze ochtend weer een mooie dag opening gehouden. De directrice had Sandra gevraagd dit deze week nog een paar keer te doen, nadat het de vorige week zo geslaagd was met het gekreukelde papier Het is namelijk voor de staf ook interessant om eens andere methoden te zien. 

Na de ochtendgymnastiek, die we nu soepel meedoen, zagen we tot onze verbazing de kamer van de directrice en de gangen helemaal vol staan met allemaal spullen. Tandpasta, onderbroeken, medicijnen, zeep, pannen, lakens, muskietennetten, rijst, bonen, maismeel et cetera allemaal basisbehoeften die er bijna niet meer waren. Met grote dankbaarheid laat de directrice ons dit zien. Wij zijn er wat verlegen mee, het is niet onze verdienste maar van jullie allemaal die ons zo hebben gesteund. Dat vertellen we dan ook. God bless you all zegt de directrice. 

Dan horen we dat ze vanaf vandaag een aantal dagen niet aanwezig zal zijn en dat dit de laatste dag is dat wij haar zien. Aan het eind van de dag nemen wij al afscheid van haar. Een mooi moment waarbij wij samen met haar zitten en nog veel bespreken. Voordat we beginnen met onze evaluatie is er eerst tijd voor een meisje die met een groot verdriet binnenkomt. Ze hoort steeds nog haar moeder huilen die overleed toen ze drie was.   

Dinsdag 17 oktober, ik (Sandra) ga nu even verder met vertellen. We gaan weer op tijd weg met de boda en wat blijkt, de opening is al bijna afgelopen wanneer we aankomen. De predikant was veel vroeger dan normaal en wij waren gewoon op tijd ;-) Nu hebben we laatst trouwens een predikant tegen zijn gemeente iets horen zeggen wat we hier nu ook veel gebruiken wanneer we wat afspreken met iemand. De gemeente moest namelijk ergens op tijd komen en hij zei toen: Luister goed mensen kom op tijd en ik bedoel daarmee: Jesus time and not African time.  

We dachten dat het een gewoon Wakisa dagje zou worden maar dat is het 9 van de 10 keer niet. Er gebeurt altijd wel wat. Na de gym, die ik mocht geven, lopen we met 7 zwangere meisjes, 1 moeder met baby en een staflid naar het ziekenhuis. Ze gaan voor een echo en de baby voor controle en vaccinatie. We splitsen ons op Sjoukje en staflid gaan met de baby voor de controle en ik ga met de meisjes naar een ander deel van het ziekenhuis voor de echo’s. Ik moet de meisjes laten registreren en duidelijk uitleggen dat we niet gaan betalen. Het is gelukt en we mogen met naar binnen. Ondertussen worden we door willekeurige bezoekers en verpleegsters bedankt dat we voor deze meisjes zorgen. Prachtige momenten bij de echo’s. De meisjes vragen je mee om te kijken en 1 meisje was er voor de eerste keer en was heel nerveus. Fijn dat je dan tot steun kunt zijn. Bij een ander meisje was de sexe van de baby nog niet bekend. Ze vroeg of ik het de zuster wilde vragen om het te bekijken en ze krijgt straks een meisje. Tranen van blijdschap, knuffels en high fives om het te vieren en het geheim te houden. Dit was wat ze hoopte. Sjoukje was ondertussen ook bij een ander meisje gaan kijken en heeft ook genoten. Alles blijkt bij iedereen goed te zijn en we wandelen, na het ranja drinken, rustig terug. Ze willen allemaal, inclusief de dame van de staf, hand in hand lopen en we zijn net een grote familie.Terug konden we gelijk eten en in de middag zijn we aan de slag gegaan met alle broodnodig gekochte lakens van het donatiegeld te knippen tot baby sheets en mama sheets die nodig zijn wanneer je naar het ziekenhuis moet. Het was rust uurtje voor de meisjes maar veel kwamen me spontaan helpen. Sjoukje werkt onze opvolgster Mieke in bij de gereorganiseerde magazijnen. Klinkt groot maar dat is het niet, het is wel heel vol, zeker nu er zoveel gekocht kon worden. We werden een uur te vroeg weggestuurd door de leiding en meisjes. Waarom?? 

Thuisgekomen gaan we ons gauw klaarmaken want we gaan met z’n zessen van onze locatie op bezoek bij de andere volunteers die een uur (vanavond bijna 2 uur) rijden bij ons vandaan zitten. We zijn uitgenodigd om pannenkoeken te komen eten. Super gezellig en ook nog even een rondleiding op hun project gehad. 

Woendag, 18 oktober, wat we vandaag toch weer beleven, een lange dag en lang verhaal. Vanmorgen mag ik de dagopening weer verzorgen. Iedereen is binnen en ik leeg eerst een zak met 30 stenen midden in de klas en zet de kaars erbij. De meiden moeten enorm lachen en weten dan ook niet wat ze hier mee aan moeten. Ik zal het maar niet weer zo uitgebreid beschrijven als de vorige keer maar dat het een succes was en leerzaam voor allen heb ik wel begrepen gezien de reacties. Aansluitend een fanatiek balspel met elkaar gedaan een les bijgewoond en nog de laatste hand gelegd aan het perfectioneren van de voorraad kamers.

En dan om 11 uur gaan we los! Het is feest vandaag en de door ons meegebrachte maskertjes samen met de nagellak van Mieke komen op de tafel. Ze zijn door het dolle. Eerst uitleg natuurlijk. Je gezicht wassen buiten in de bak op een tafel. Dan beetje van het maskertje op je hand smeren en voelt dat goed dan mag je het op je gezicht smeren. Uiteraard hebben we veel gezichten mogen omtoveren tot spooky gezichten (zie foto's). Wat een lol al die pubers tegelijk voor de spiegel en wat worden hun gezichten mooi glad. Daarna nagels lakken. Iedereen doet het op zijn eigen manier met keuze uit wel 40 kleuren volgens mij. We kunnen geen nagels meer zien maar iedereen was blij. Het was al bijna half 2 ipv 1 uur dat we gingen eten ze kunnen niet ophouden met lakken. De oudste en tevens kleinste auntie heeft apart voor ons allemaal gekookt. Ter ere van dat wij weggaan vrijdag heeft ze vlees, echte nasi, beetje groente, chipatie et cetera gemaakt. We zijn enorm onder de indruk. Wat gruwelijk lief van haar en zeker nu ze eigenlijk thuis had moeten zijn omdat haar zoon malaria heeft. Na het rustuurtje waarin we hebben zitten breien en kletsen met de meisjes worden we weer naar buiten gestuurd. 

En dan mogen we de ruimte waar alles, op het eten na, plaatsvindt in. We hebben al een kriebel in onze buik. Alle meisjes en alle stafleden zijn binnen. We worden vriendelijk naar onze plaatsen gebracht en auntie gaat vertellen dat we mogen luisteren en genieten van wat er komt. Dit om ons te bedanken en dat ze zo blij met ons waren. De meisjes gaan beginnen met het Wakisa Ministries lied wat we ook elke morgen zingen. En ja hoe kunnen we dat nu uitleggen… dit is zo gaaf en zo bijzonder, we zijn enorm geraakt. Daarna krijgen we van 1 van de nieuwe meisjes een prachtige speech en ook de president van de meisjes, ze is 15 jaar, doet een prachtig verhaal.  Ze noemen vooral het uitje naar de dierentuin als 1 van de hoogtepunten maar ook dat er nu weer voor maanden eten is dat we het zo goed hebben met elkaar. Dan gaan ze weer zingen en ook nog een good bye liedje, brrr hou maar op. En of dat nog niet genoeg is gaan een paar stafleden nog voor ons staan om ons toe te spreken.  Tot slot volgt er een prachtige Afrikaanse dans speciaal voor ons. Uiteraard bedanken wij hun ook allemaal en we hebben gelukkig iets lekkers mee om te trakteren omdat we het stiekem al voelden aankomen. Wie moet wie bedanken? Wij zijn hun ook zo dankbaar dat ze ons mee hebben laten leven, werken, luisteren, lachen en genieten in hun wereldje dat Wakisa heet! Dan een rondje knuffelen en hier en daar komen er nu al traantjes terwijl we vrijdag pas voor het laatst zijn.

We gaan vanavond niet mee uit eten op de vaste vrijwilligersavond omdat we onze geldzaken en administratie op orde willen maken. Ook hebben we alvast voor allemaal een pakketje gemaakt wat ze vrijdag gaan krijgen. Dan nog gezellig een wijntje en kletsen op onze vaste stoepje buiten en dan lekker koezen. Weer een dag met een gouden randje.

Donderdag 19 oktober. Hagelslag dag ;-). Hopelijk verveeld het lezen nog niet want we dachten dat het weer een “gewone” dag zou worden. Een stiefmoeder komt 1 van de jonge moeders met haar dochtertje ophalen. Er staan vele tassen bij de receptie en dan zie je een moeder en de jonge moeder die net een keizersnee heeft gehad met haar dochter wachten om te gaan. We geven haar alvast haar cadeautje en ze is heel blij. Ik vraag of de auto bijna komt aan de leiding maar ze geven aan dat ze op de boda moeten gaan. Er is geen geld voor een taxi. En dan doe je spontaan en dat kan nu voor deze keer ook en beslis ik dat er een auto moet komen. Wij betalen het zelf en gaan met ze mee om ze thuis te brengen. We komen echt in de sloppenwijk terecht en mogen nog een stuk lopen door deze bijzondere wereld. We moeten binnenkomen en ze vinden het prachtig dat we mee zijn gegaan. De stiefmoeder vraagt me nog of ik een naam wil geven aan de baby maar ik zeg dat de baby al een prachtige naam heeft die bedacht is door de moeder. Deze jonge moeder heeft helaas geen kans om terug naar school te gaan en hoopt ooit werk te vinden. Ze wonen nu in een mini huisje met 9 mensen en een ruimte met 5 slaapplekken. We zeggen gedag en knuffelen iedereen want zo gaat dat hier.

Teruggekomen bij Wakisa komen Frank en Joris van Doingoood om onze weken te evalueren. We worden er bijna verlegen van en zij ook want over en weer is het super goed gegaan. Ze eten aansluitend gezellig mee bij ons en dat vinden de meisjes fantastisch. In de middag gaan we gezellig helpen bij het kleding maken. De naailerares heeft mijn jurkje en jasje klaar en heeft ook nog 2 extra rokjes kunnen maken van de stof. Ja en dan moet je natuurlijk passen en showen. Hilarisch leuk al die reacties van tig meisjes! Ik geloof dat ze het wel geslaagd vonden. En het paste allemaal perfect. 1 keer maat nemen en gewoon perfect wat een talent heeft deze jonge student! Nog even goed de lerares te pakken gehad. De nieuwe gordijnen (ook al van het donatie geld) die gekocht waren moesten korter gemaakt worden. Ze vroeg me of ik het wilde afknippen want ze had het met krijt keurig afgetekend. Ik stiekem mijn vinger voor mijn mond doen naar de meisjes dat ze niets mochten zeggen en zet de schaar op een geheel verkeerde plek zogenaamd in de stof. Dus ik roep haar en doe of ik ga knippen en ze schrikt zich rot en springt overeind…. 30 meiden gieren het uit. Het kwartje viel en zo wil ik maar aangeven hoeveel lol we ook hebben naast alle intensieve gesprekken en verdrietige verhalen. Een compliment dat 1 van de meisjes met veel humor gaf was dat ze in haar leven nog nooit zoveel gelachen had als de afgelopen weken. Top!

Lekker naar huis en wij hebben gekookt voor ons en onze huisgenoten. We kregen van Pauline en Koen een gedicht, aan de mama’s,  die we mochten voorlezen, hilarisch. Alles heerlijk overdreven maar o zo waar. Ze noemden dit onder andere: Bij Wakisa zijn jullie de voorbeelden van de groep maar ‘s –avonds zitten jullie als hangjongeren bij ons op de stoep. Ha ha en de rest houden we voor onszelf! Nog weer even een hardlopende kakkerlak aan zijn eind geholpen en toen naar bed.

Vrijdag 20 oktober. Onze laatste werkdag bij Wakisa en afscheid nemen. Vanmorgen mocht ik de opening weer doen. Het was heel bijzonder. Wat zijn het een stel slimme meiden. Alles van de openingen daarvoor wisten ze nog precies goed uit te leggen. Herhalen is hier heel belangrijk. Na de tekst en uitleg hebben ze het geoefende Onze Vader met gebaren laten zien en horen. Ze willen dit nu elke morgen op deze manier doen. Met dank aan Helmer le Cointre die het voorbeeld en nog andere goede tips naar me had gemaild. De meegebrachte paaskaars blijft bij Wakisa en willen ze ook graag blijven gebruiken. De meisjes weten ook nu precies hoe het werkt wanneer ze zelf een lichtje mogen aansteken. Goh wat zullen we de muziek, het zingen en dansen missen. 

Tijd voor de gym en 1 van de meiden, met heel veel humor, heeft de gym geregeld en heb ik nog heel hard moeten draaien aan het springtouw. Sjoukje en ik komen er net als anders niet onderuit en moeten ook springen…pfff! En dan gaan we voor de laatste keer met elkaar naar de moestuin. Laarzen aan en gaan. We komen buiten de poort en er zijn veel mensen die ons en vooral de zwanger meisjes nakijken. Het valt mij maar de meisje ook op. Neus omhoog en laat zien dat je trots bent en ze doen het. Toppers! Wat zijn de groenten gegroeid in de afgelopen 5 weken en wat is dit belangrijk voor ze. Na het wieden en sproeien gaan we terug en wassen we onze handen en voeten. Het is 11 uur en theetijd. De thee is mierzoet maar alles went en de casave smaakt er weer prima bij. Dan gaan we de pakketjes voor de meiden klaar pakken en wanneer we in de klas komen zitten ze allemaal in de kring. Uiteraard allemaal aan het breien want ze hebben van de week nieuwe wol gekregen. We hebben voor allemaal een zakje met een prachtige houten rammelaar voor hun aankomende kindjes. Verder zit er een zakje shampoo in en dan nog de foto waar ze zelf op staan. We hebben voor allemaal dezelfde tekst erop geschreven. De foto’s zijn in de dierentuin gemaakt. Wauw en wat zijn ze hier blij mee. Een groot deel gaat op 1 knie om je te bedanken en de ander doet het staand. Het ligt er maar net aan uit welk deel je komt van Uganda. Voor allemaal nog een lolly waar ze ook echt gek op zijn.  O ja, 1 van de meisjes kwam met haar gekregen foto naar mij toe. Of ik deze ajb aan Benjamin (mijn zoon) wilde geven. De foto’s op mijn telefoon waren namelijk bij veel meiden populair en vooral de foto’s van Benjamin! Of ik hem toch echt binnenkort naar Wakisa wilde sturen ;-). Nog wat goede woorden over en weer, even achterom kijken en dan is het klaar. We mogen niet weggaan zonder meegegeten te hebben en dat doen we uiteraard graag. Na het eten gaan we rustig onze spullen pakken, nog wat dingen overdragen en dan langs alle meiden en staf. 

Wauw… wat hebben we het goed gehad met elkaar en wat zijn veel van deze gesloten bloemknoppen volledig of bijna volledig opengegaan. Wat een voorrecht dat we hier wat hebben kunnen en mogen betekenen. Niet alleen praktisch, niet alleen met onze giften, niet alleen met onze handen en verstand maar vooral met ons hart. En wat hebben wij veel van onze Wakisa familie mogen ontvangen. Onze missie bij Wakisa is meer dan GESLAAGD!

Nu is het weekend, we zijn moe maar zeer voldaan. We hebben nog een paar dagen Uganda voor de boeg. Morgenochtend vertrekken we naar het noorden van Uganda. We hebben er zin in!

Fijn weekend allemaal en voor nu Sula Bulungi!

Sjoukje en Sandra

En de molen stopt niet met draaien...

Lieve lezers, wat is het geweldig fijn om te merken dat ons blog door zoveel mensen wordt gelezen. En de reacties die we via verschillende kanalen krijgen doen ons enorm goed. Wij brengen dan ook veel van jullie reacties over bij Wakisa Ministries. Ook zij zijn blij en waarderen jullie aandacht enorm.Hier de belevenissen van de afgelopen week.

Zaterdag 7 oktober. Het is officieel weekend voor ons maar wij gaan toch even naar de meisjes toe. Ze gaan zoals elke zaterdag kaarsen maken en daar zijn ze behoorlijk trots op. Dat moeten we natuurlijk bekijken. Wanneer we aankomen op onze boda zijn ze dan ook oprecht blij ons te zien. Het is een prachtig gezicht want alle kleding die ze hebben gewassen vanmorgen ligt mooi te drogen. Het kaarsen maken is leuk om te zien en voor de rest doen ze het kalm aan. Ze vlechten de haren, slapen wat en kletsen gezellig. Na een paar uurtjes gaan we weer en gaan de stad in. Lekker lunchen (even geen rijst, pocho, bonen en matoke). En we gaan alvast beginnen om wat leuke cadeautjes te zoeken voor het thuisfront. We zien overal maar dan ook echt overal voetbalfans in de stad. Vandaag speelt Uganda tegen Ghana. Eindstand is 0-0 maar dat is genoeg voor de WK kwalificatie begrepen we. Het is de afgelopen dagen bloedheet en doen het dus kalm aan. We eten in de avond met de andere volunteers die ook in het Doingoood huis zitten. Het is goed te horen dat zij ook erg enthousiast over hun projecten zijn. 

Zondag 8 oktober. Vanmorgen zijn we weer naar de kerk geweest. We kiezen elke keer een andere kerk zodat we van alles wat kunnen proeven. Ook hier waren wel weer 5 diensten op een dag en elke keer afgeladen vol. Weer een gospel groep wat weer een prima ritme had. Dat kunnen ze hier wel hoor! De preek was deels prima maar deels zo niet compleet en zelfs pijnlijk dat ik na de dienst een gesprek heb gevoerd met de voorganger met mijn gevoel en idee. De details zijn te veel om hier te beschrijven maar bij de volgende dienst zou hij het zeker aanpassen omdat hij deze zaak nooit vanuit dit perspectief had bekeken en dankte mij voor mijn inbreng. Ik heb het uiteraard niet kunnen checken maar goed gesproken is gesproken. 

In de middag zijn we met nog een huisgenoot naar twee markten geweest en hebben de economie hier gespekt. Het is overal feest in de stad een soort carnaval met veel muziek en dans. Een kleurig, luidruchtig en gezellig gebeuren. Sjoukje en ik mochten vanavond koken en zowaar het smaakte ons allemaal goed. En wij zijn niet de top chefs van Uganda kan ik vertellen.

Maandag 9 oktober, het is vandaag independence day dus alles ligt stil. We zijn wel naar Wakisa gegaan en ook daar was het heel rustig. De meisjes hebben geen les en mogen lekker ontspannen. Wel binnen de muren van het opvanghuis want daarbuiten komen ze niet. Ze mogen het niet maar ze willen het ook niet. Als zwanger tienermeisje ontvang je geen respect van de mensen. Maar wanneer er staf bij is of wij als blanken dan gaat het heel goed. Maar goed, zij doen rustig aan en wij gaan tegen half 11 ook weer wat ze wel  jammer vinden.

We besluiten om naar het paleis van de koning van Buganda (district) te gaan om een stukje cultuur en geschiedenis op te snuiven. En dat is gelukt. Indrukwekkende en gruwelijke verhalen uit de Idi Amin periode. We kunnen het paleis zelf niet in dat restaureren ze, zeggen ze, we begrepen dat dat al jaren zo is. We vinden het niet erg want de verhalen van de omgeving, waar de barakken zijn waar nog vele gezinnen leven en de plaats waar alle mensen werden vermoord door Idi Amin (zijn mannen) was indrukwekkend genoeg.

Dinsdag 10 oktober, hagelslag dag want een vriend van mij is jarig en dat moet gevierd worden. We starten vandaag met een bak water uit de hemel niet normaal. Gelukkig is ons lekkende dak verholpen en loopt het water niet meer via de een gat in het dak langs de lamp onze kamer in. We worden door Frank opgehaald en hij brengt ons op het project. Heel fijn want op de boda met dit weer is best link.

Vanmorgen hebben we weer een leuke activiteit gedaan met de meisjes. De meegebrachte rompertjes uitgedeeld en ze laten kleuren met textielstiften. Wat kunnen ze toch enorm blij zijn en hard en geconcentreerd werken. Het was een feestje toen ze allemaal klaar waren. Uiteraard moesten ze geshowd worden aan de directrice. Wat ik heel mooi vond is dat ik 1 van de meisjes aan het kleuren heb gekregen die dat uit zichzelf absoluut niet kan. Ze spreekt amper en je ziet dat er zoveel verdriet in zit. Ze is erg jong en beseft eigenlijk ook niet eens dat ze zwanger is. Maar ze heeft prachtig gekleurd en ze straalde. 

Daarna is Sjoukje druk bezig geweest met het klaar pakken van pakketten voor de meisjes wanneer ze moeten gaan bevallen. Dit is echt heel belangrijk. Het moet gewoon gereed staan. Deze week zijn immers weer 2 baby’s geboren bij 2 meisjes die nog niet zo ver waren volgens het schema. Zelf mocht ik onverwacht mee naar het ziekenhuis om 2 baby’s te laten wegen en vaccineren. Jeremiah is net 2 dagen oud en Benjamin die nu in het huis van de directrice zit hebben we opgehaald. Wat weer een belevenis. De staf en de meisjes vinden het heel gewoon en vertrouwen je dus ook de kinderen toe. Uiteraard was er een staflid bij maar toch. Het was in dit ziekenhuis ook weer druk maar het lijkt toch echt ook wel gestructureerd. Alles heeft vast een goede reden al snapte ik deze niet. 1 kindje kreeg zijn vaccinatie niet want hij was 16 dagen en het had er binnen de 14 dagen moeten zijn.

Weer terug bij Wakisa kwamen Frank en Joris van Doingoood o.a. om bij te praten. De meisjes zijn meer open begrepen we en dat is fijn. Ze laten met trots alles zien. Na nog wat dollen met de oudste meiden over hun interesse in vooral jongens uit Nederland gaan we op huis aan. We merken dat ons energie level heel snel daalt de laatste dagen. Het is veel en er gebeurt veel en het is warm. Tot nog toe konden we alles prima plaatsen zonder dat het teveel pakt. Maar wanneer ik voor mezelf spreek was het vandaag wel een breekpunt. Soms zijn de verhalen te goor, te pijnlijk, te oneerlijk. En mogen er dan ook even tranen komen… dacht het wel!

Woensdag 11 oktober, vanmorgen vond ik het best spannend. Er was gevraagd of ik de dagopening wilde verzorgen. Natuurlijk wil ik dat maar dan wel op de voor mij bekende manier. Ik kreeg alle vrijheid. Het onderwerp was “vertrouwen”. Aangezien ze hier de bijbel letterlijk nemen heb ik me aan die duidelijkheid maar vastgehouden. Voor de geinteresseerden het was het verhaal dat Jezus over het water loopt en dat Jezus, Petrus uitnodigt om naar hem toe te lopen. Petrus doet dat maar halverwege slaat de angst en twijfel toe. Petrus dreigt onder te gaan maar Jezus pakt zijn hand en redt… altijd! Heb vertrouwen.  Aansluitend heb ik iedereen een wit blanco papier gegeven en uitgelegd dat zij het papier zijn. Daarna hebben we allemaal ons papier verkreukeld met de dingen die ons pijn hebben gedaan. En om al ons verdriet er in te stoppen hebben we erop gestampt. Toen we dit gedaan hebben zijn we op de grond gaan zitten en hebben ons papier uitgevouwen en glad gestreken. De uitleg daarbij was dat we allemaal in ons leven pijn zullen ervaren en dat er littekens in onze ziel of soms lijfelijk zichtbaar zullen zijn. Maar… het papier is niet stuk! We zijn niet gebroken maar zullen “bijna” altijd kracht houden om door te gaan. Uiteraard iets uitgebreider en begrijpelijk voor de meisjes en staf. Na het gebed en de family song was het klaar met een verrassend gevolg. Of ik, wanneer de voorganger er niet is, de andere morgens volgende week allemaal wil doen. Sjoukje werd gevraagd of ze het allemaal wil filmen voor de website en om de eigen mensen er van te laten leren. De jeugd had aangegeven dat dit beter te begrijpen was dan alleen de bijbel teksten. Goh het is net als in NL ;-)

In de middag even met de chauffeur van de directrice de stad in om foto’s te laten afdrukken. We willen ze volgende week allemaal hun eigen foto geven wanneer we er op de laatste werkdag zijn. En in de avond heerlijk uit eten geweest met alle volunteers van Doingoood in Kampala.

Vandaag, donderdag 12 oktober, We werden na een heerlijke nacht slapen en ons standaard ochtendritueel weer super vrolijk ontvangen bij Wakisa. De djembees hoorden we al weer van verre en daar worden we zo vrolijk van. We willen graag straks bij JR Shipping ook elke morgen ontvangen worden met vrolijke muziek en zingende collega's… kan dat geregeld worden?

Na de ochtendgymnastiek gingen we op veler verzoek van de meisjes mee in de auto naar weer een ander ziekenhuis voor controle. We zaten met 9 vrouwen en 1 man in een auto. Hilarisch, opgeteld inclusief de baby’s eigenlijk met z’n 16-en hadden we besloten. Ik had de jongste en tevens kleinste zwangere dame op schoot dus een hoop gegiechel. Sjoukje en ik hebben onze ogen weer uitgekeken vooral omdat we ook overal bij mochten zijn. Wegen, bloeddruk, vaccinaties bij diverse meisjes, het controleren van de buik en toestand van de meisjes. We mochten ook met de houten toeter luisteren naar de hartslag van de baby’s en bij 1 van de meisjes hebben wij super goed kunnen horen. Twee meisjes waren nog niet op HIV getest en dat hebben ze nu ook nog gedaan. Gelukkig waren ze beide niet besmet, reden om dankbaar te zijn. En uiteraard moest ik ook nog op de weegschaal wat weer een hoop gegiechel oplevert. Sjoukje en ik hebben het gevoel dat alle vrouwen in Kampala zwanger zijn of net zijn bevallen. Hoeveel vrouwen en hoe druk het hier was is niet uit te leggen. Maar er heerst structuur ook al gaat het er heel anders aan toe. Het is een overheidsziekenhuis en dus gratis en voor de arme laag van de bevolking. Gelukkig is Wakisa hier ook bekend en omdat de stafmedewerkster mee was en ook nog administratief hielp en bloeddruk ging meten bij andere patienten werden de meisjes wel met voorrang geholpen. Heel fijn!

Vanmiddag heeft Sjoukje nog met een meisje een 1 op 1 gesprek gehad op verzoek van de staf om haar zo misschien te kunnen helpen. Dit zijn zware gesprekken er zit altijd een heel verhaal achter. We kunnen haast een boek schrijven. Maar toch, elke dag krijgen we een lach en geven we ze die lach ook gul terug!

Zelf ben ik nog met een jonge vrouw, student, die de meisjes kleding leert maken naar echt het oude Kampala geweest om stof te kopen. Ze wil graag een jurkje en een jasje voor me maken. Super leuk! Volgende week woensdag moet ik passen en dan is het donderdag klaar zegt ze. En ik kom erachter dat het allemaal nog veel goedkoper kan wanneer je met een local op pad bent.

Zoals jullie wel merken Sjoukje en ik genieten nog volop en leren elke dag enorm veel. Het lijkt wel een molen die niet stopt met draaien. Daarom zijn we toch ook wel blij dat we de komende 3 dagen buiten Kampala zullen zijn. We gaan een ander project bezoeken en hopelijk weer van de natuur genieten want wat is Uganda een prachtig mooi land.

We proberen er ook weer wat foto’s bij te plaatsen. Fijn weekend allemaal!

Lieve groeten,

Sjoukje en Sandra

Deze reis is mede mogelijk gemaakt door:

Doingoood