Safari en heel veel indrukken in 1 week...

Vrijdag 6 oktober.

We zijn ondertussen al met de derde week bezig. Er is echt weer een hoop gebeurd. We proberen dit per dag bij te houden anders zijn we het, door alle gebeurtenissen, alweer bijna vergeten.

Het afgelopen weekend zijn we (op eigen kosten) op safari geweest. Naar het Murchinson Falls National Park. Veel wilde dieren en watervallen gezien. Het was geweldig en wat een prachtige natuur heeft Uganda. Het was ook extra gezellig en interressant door onze enthousiaste gids David. Op de terugreis zijn we nog bij de ‘garage’ langs geweest. Er lagen zoveel losse spullen in een donker hok maar de grootvader en kleinkind konden feilloos van alles vinden. En spullen die wij weg zouden gooien zijn hier goed bruikbaar. Ik mag de kleinzoon even helpen en dat vind hij prachtig. Sandra vindt nog een paar koekjes in de auto en het hoe blij kan een klein kereltje kijken. Voor de Leeuwarders onder de lezers, denk aan Auke Rauwerda maar dan in het klein, zie ook de foto.

Maandag mogen we weer aan het werk. We komen aan bij ons project en mogen gelijk mee naar het ziekenhuis want 2 meisjes staan op het punt van bevallen. We gaan met z’n allen in de taxi naar het overheidsziekenhuis waar de meisjes gratis worden geholpen. Wij mogen mee naar binnen. Sandra loopt met het jongste meisje aan de hand naar binnen. Ze is een bang kind die een kindje krijgt. En de begeleidster, het andere meisje en ik volgen terwijl we een hoop spullen meeslepen die nodig zijn voor de bevalling en gekookt water om te drinken. Als je deze spullen niet zelf meeneemt wordt je niet geholpen. Het is enorm druk in het ziekenhuis. Veel vrouwen die gaan bevallen zitten er te wachten. Het lijkt niet erg schoon en de mensen die de wachtenden registreren kijken niet echt vriendelijk. Wij worden wel goed ontvangen want wij komen vanuit de opvang die bekend is bij het ziekenhuis en zijn herkenbaar aan onze Wakisa shirts. Ook de meisjes dragen een Wakisa shirt om aan het medisch personeel aan te geven denk erom dit zijn tieners met een verleden en zij verdienen een goede behandeling. Er wordt ons verteld dat het in de avond vaak nog veel drukker wordt en er dan geen bedden meer zijn en de vrouwen dan op de grond liggen te bevallen. Het is ook zo druk dat als een vrouw niet direct antwoord op een vraag van het medische personeel geeft dan lopen ze door want tijd hebben ze ook niet. Dit kunnen wij helaas zelf niet constateren want waar dat gebeurt daar mogen wij niet komen. Tijdens de bevalling geven begrepen wij de Wakisa meisjes nooit een kick want zo blijven de verpleegsters vriendelijk. Wanneer de meisjes in de onderzoeksruimte zijn gaan wij weer met de taxi naar het opvanghuis. De begeleidster, Ugandese vrijwilligster, blijft zolang de meisjes daar zijn ook bij ze in de buurt.

Wanneer we weer bij Wakisa aankomen krijgen we onze lunch die ze voor ons bewaard hebben. En dan komt Frank van Doingoood. We hebben zo overleg met hem en de directrice o.a. over de financiën. We hebben op ons verzoek een heel overzicht van de noodzakelijke kosten ontvangen van haar. En het blijkt wel dat er echt heel hard geld nodig is. Ze heeft geen idee wat wij meebrengen want ze zijn al zo blij dat er vrijwilligers komen met hun hart en handen. Maar wanneer Frank aangeeft dat wij ons best hebben gedaan en er geld beschikbaar is voor dit project wordt de directrice heel emotioneel, krijgt tranen in haar ogen en blijft aanhoudend zeggen God bless you. Ze krijgt dan te horen dat ze de hele lijst in vervulling kan laten gaan. En dan ook nog een uitje voor de meisjes. Ze gaat dan nog meer stralen. Want, zo zegt ze, zij hebben het zo hard nodig! En dat er dan ook nog zo’n bedrag over is maakt het feest compleet. Naast de reguliere nood en wij hebben dat met eigen ogen gezien gaat ze kijken of er een veiliger en duurzamer kooktoestel aangeschaft kan worden. Hoe geweldig is dat!! Wij hebben goed kunnen overbrengen dat wij niet alleen hebben gegeven maar zeker ook onze familie, vrienden, collega’s, buren en gemeenteleden van onze kerken.

Na dit overleg gaat de directrice direct aan de meisjes vertellen dat zij naar de dierentuin mogen omdat er getrakteerd wordt. Er gaat een luid gejuich op in de klas. Ze zijn echt heel blij. Wat een fijn moment. Na enige tijd komen 2 meisjes naar ons toe lopen en smeken of we het uitje naar de Zoo nog deze week kunnen doen want volgende week hopen ze te gaan ze bevallen.

Nog geen 10 minuten later horen we het trieste verhaal van het meisje (moeder van baby Benjamin) dat laatst is bevallen en nu weer terug de maatschappij in moet, dat er nergens plek voor haar is gevonden door degene die haar heeft binnengebracht. Ze kan absoluut niet terug naar waar ze vandaan kwam. Ze was daar al door haar ‘’oom’’ het huis uitgezet. Ze heeft toen drie dagen gelopen om naar Kampala te gaan, haar voeten waren helemaal kapot. In Kampala leefde ze op straat totdat iemand haar vond en naar dit opvanghuis bracht. Vanwege de situatie is het dus niet mogelijk om terug te gaan mede omdat er misbruik van alcohol met alle gevolgen van dien in het spel is. Het meisje en baby zullen daar niet veilig zijn. Ze heeft niemand waar ze verder terecht kan en er is nergens anders plek voor haar blijkt vandaag. Terwijl ze dit hoort waar wij bij zitten barst ze in tranen uit, zonder geluid en dat maakt het nog meer verdrietig. Men zit met de handen in het haar want waar moet ze nu heen? Terug op straat kan niet, dan is de kans ook groot dat ze haar zoontje ergens achter laat. Kun je je voorstellen dat je zelf NERGENS welkom zou zijn?

De volgende ochtend horen we dat het meisje tijdelijk bij de directrice in huis mag komen, waar ook al 2 andere meisjes verblijven. Wat een groot hart heeft ze toch en ons respect wordt alleen maar groter. We zoeken kleren voor haar uit en vinden nog een knuffeltje en geven haar dat mee.

De dinsdag verloopt verder vrij rustig, we rommelen wat in de stores en horen dan ineens dat we woensdag al naar de Zoo gaan. Hoezo Afrikaans tempo? We mogen met de chauffeur van de directrice de stad in om nog wat te regelen voor het uitje en inkopen te doen. Want ja dat moet dan even allemaal snel. Leuk hoor gelijk actie. En dan horen we dat het jongste meisje die we maandag naar het ziekenhuis brachten een zoontje heeft gekregen, heel kwetsbaar en ligt nog op de intensive care. Het andere meisje komt naar huis, zij was nog niet zover om te bevallen.

Woensdag “Zoo” dag. De meisjes en staf zijn al om 4 uur opgestaan om de lunch te koken voor 30 personen die we meenemen in de bus naar Entebbe en in de Zoo zullen gaan eten. Ze hebben er echt een feestmaal van gemaakt. Rijst met wat vlees, bruine bonen, beetje beef, groente en een chabatie. Het is echt een hele gezellige en relaxte dag. De meisjes genieten zichtbaar van alles wat ze zien en eten. Naast de meegebrachte lunch verrassen we ze nog met chipjes, biscuit en chocolade, alles gaat op! De leiding geeft ook een hele leuke sjeu aan de dag, ook zij zijn blij met dit uitje. In de ochtend kijken we bij de dieren, in de middag relaxen we lekker bij het meer Victoria en aan het einde van de dag spelen we nog wat spelletjes met de bal.

En dan is het alweer donderdag. We worden gevraagd of we iets met de meisjes willen doen. We pakken de spullen om kaarten te maken die ze aan iemand zouden willen geven. Na enige aarzeling beginnen ze te schrijven en de kaarten mooi te versieren. We worden ontroerd door de verhalen die ze schrijven, ze vragen om vergiffenis of bedanken iemand voor de goede zorgen etc. De een schrijft een kaart aan haar ongeboren kind, de ander aan de moeder of vader en weer iemand anders aan een tante of de directrice. En het meest mooie is nog dat we naar aanleiding hiervan mooie, indrukwekkende maar ook zeer trieste verhalen verhalen horen van sommige meisjes in 1 op 1 gesprekjes. In de afgelopen weken zien we dat het net bloemknoppen zijn die langzaam open gaan. Luisteren, moed en duidelijkheid geven, soms wat voorlichting en een knuffel…. Was dat niet een deel van onze missie? Ja!

Vandaag was het verder een rustige dag. We zijn met de meisjes naar de tuin geweest. Sandra heeft onkruid gewied en dat is in deze grond best heel zwaar. Ik heb alleen maar wat foto’s gemaakt en geluisterd naar de uitleg van wat ze aan het doen waren en waarom. Daarnaast zijn we heel nog heel praktisch bezig geweest met het op orde brengen van heel veel sleutels die in een doos lagen en Sandra heeft nog met de meiden zitten breien.

En nu? Weekend!

Lieve groeten van 2 genietende dames in het mooie Uganda.

Sandra en Sjoukje

Elke dag is het een verrassing met wat er komen gaat...

Elke dag is het een verrassing met wat er komen gaat…

Maandag 25 september. Het is voor de tweede keer “hagelslag” dag. Dit keer is mijn vader jarig en dat vieren wij door een mini pakje hagelslag te delen en op brood te doen. We hebben na het weekend weer zin om naar Wakisa te gaan. Iedereen begroet ons weer enthousiast en we voelen ons weer welkom.

We hebben een gesprek gehad met de directrice en de afgelopen week doorgesproken. Ze is erg open en tevreden. We merken wel op dat er oprecht geldnood is en mogen de papieren inkijken. De waterrekening is hoog en ze heeft er echt zorgen om. Ook zien we met eigen ogen dat het voedsel bijna op is. Ze weet nog niets van onze ontvangen giften en we laten dat ook eerst even zo.

Sjoukje is druk bezig in het magazijn en zelf help ik de meiden met groente snijden. Na de koffie met casave vindt Sjoukje een tas met 7 gruwelijk vieze poppen. Met een paar meiden die helemaal blij waren hebben we de poppen en de kleertjes gewassen en ze worden weer prachtig schoon. Veel meisjes hebben nooit een pop gehad en binnenkort kunnen ze er mee heerlijk mee omtrutten. Dat wordt een feestje.

De dag heeft verder zijn eigen, herkenbare, ritme maar op een gegeven moment staan we in de kamer met een jonge moeder en haar zoontje. Ze heeft voor haar zoontje nog geen naam bedacht. De directrice vraagt aan de staf of wij misschien een mooie naam weten. Ze kijkt me aan en ik zei dat onze zoon Benjamin heet. De jonge moeder vindt het ook een mooie naam en nu is Benjamin vernoemd. Met een kort gebed en de zegen is er een jongetje in Uganda bij die Benjamin heet. Trots ;-).

Ook is er weer een nieuw meisje van 14 jaar binnen gekomen die 24 weken zwanger is. Ze heeft een achterstand en is geestelijk heel kwetsbaar. Ze vindt baby’s prachtig en krijgt Benjamin ook vaak in haar armen geduwd maar begrijpen dat er een baby in haarzelf groeit bevat ze nog niet.

Dinsdag 26 september. De dag begint zoals gewoonlijk met de opening, We kunnen al aardig meezingen en dansen al zullen wij nooit het Afrikaanse ritme krijgen. Wanneer je slecht hebt geslapen krijg je van de trommels en liedjes gelijk weer energie.

Na de opening vraagt de directriceof we mee willen gaan met de auto om een jonge moeder met haar dochter weg te brengen en daar foto's te maken. Haar tijd bij Wakisa zit erop. Ze is een moslima. Gelukkig is bij dit project iedereen welkom, niemand wordt uitgesloten. Wij willen graag mee. Het is wel even rijden wordt erbij verteld. En dat klopt. We gaan op pad en na 2,5 uur zijn we in een klein dorpje. Eerst rijden we lang om uit het drukke en zeker niet lekker ruikende Kampala te komen. Daarna wordt de tocht mooier en mooier en de wegen worden hier en daar beduidend slechter. Maar de auto is prima. Het meisje waarvan haar ouders allang niet meer leven gaat wonen bij haar stiefbroer en zijn gezin. Hij heeft haar ook opgevoed maar op een moment moest ze naar haar zus in Kampala. De bedoeling was dat ze zou gaan leren voor kapster en wonen bij haar zus. Echter toen ging het mis. Een bouwvakker, vele jaren ouder, heeft haar vaak misbruikt. Ze raakte zwanger. Haar zus heeft ervoor gezorgd dat deze man in de gevangenis terecht is gekomen. Ze heeft dit meisje weggebracht, lees het woord weggebracht zoals je het wilt lezen, naar Wakisa. De man is trouwens snel weer vrij gelaten, hij had geld en aids dus waren ze hem liever kwijt dan rijk. Gelukkig het meisje is niet besmet geraakt. Ze worden getest bij Wakisa. Toen we aankwamen bleek haar stiefbroer niet thuis te zijn maar gelukkig de rest van de familie leek blij maar ook zeker bezorgd met haar komst. Het is een heel arm gezin. De man bleek geen baan te hebben terwijl het wel was verteld tegen de mensen van Wakisa. Ze moeten het met zeer weinig doen. Dat zal ook omschakelen worden voor dit meisje. De wens van dit meisje is gekookt eten te gaan verkopen. Ze heeft bij Wakisa zeer goed leren koken. Of dit genoeg is…..?

Na hun ruimtes te hebben bekeken hebben we afscheid genomen van de jonge moeder en haar dochter. Niemand toont in deze omstandigheden emotie terwijl het meisje voordat we weggingen nog bij me had gehuild, bang als ze was en omdat ze het veilige Wakisa moest verlaten. We hopen dat het goed met ze zal gaan.

De rit terug was weer prachtig, we genieten en vragen de chauffeur van alles. We komen op een gegeven moment bij een groot huis met een tuin en een kleine bananen plantage. Het behoort toe aan de familie van de directrice. De tuinmannen snijden trossen met bananen voor ons af. Dat is weer mooi gratis voedsel, super. Zodra we terug bij Wakisa zijn blijkt dat we nog eten krijgen omdat we de hele dag niets hebben gehad. We eten met z’n vieren en de directrice wil direct de foto’s hebben zodat ze weet waar haar pupil terecht is gekomen.In dit geval hadden ze niet eerder contact met de familie kunnen zoeken.

Woensdag 27 september. We hebben gisteravond wat lessen voorbereid en we krijgen de hele morgen de tijd met de meisjes. Na de opening en de gym gaan we beginnen. Het is fijn voor de staf dat ze dan even tijd hebben om andere klussen te doen. Een van de staf, is onze vertaalster want alhoewel de meeste meisjes Engels spreken is het voor een groot deel toch fijn wanneer het herhaald wordt in hun eigen taal. Ze kunnen en durven zich dan ook beter te uiten. De eerste les neem ik voor mijn rekening. Buiten met stoepkrijt mogen ze een YES en een NO vak maken. In het midden een lijn waarvandaan ze steeds zullen starten. We hebben een vraag of 15 waar de meisjes als antwoord of naar het YES of naar het NO vak moeten rennen. Er zitten heel eenvoudig vragen bij die simpel voor ze zijn te beantwoorden. Maar ook zijn er vragen bij waar ze over na moeten denken. Het klinkt bijvoorbeeld voor ons heel simpel. Neem de vraag: Ben je bang voor de bevalling. Zie het voor je dat iedereen, op 4 na, naar het NO vak rennen. Ze zijn oprecht niet bang. Maar het is heel dapper wanneer je je eigen mening hebt en al ben je de enige toch naar het YES vak loopt. Ik heb ze aansluitend gevraagd waar ze bang voor zijn en velen zullen het herkennen wanneer ze antwoorden met: Kan ik het wel? Mijn kleine tip was. Kijk maar goed om je heen, dat deed ik ook toen ik zwanger was. Zie je al die moeders met kinderen? Wanneer zij het allemaaal kunnen dan weet ik zeker dat ik het ook kan. Ze begonnen te lachen en stralen en ze zouden erop gaan letten. Zo zijn we alle vragen doorgegaan. Aansluitend in de klas verder gegaan met yes/no. Aan de hand van miniacts daagde ik de meiden uit. Ik speelde bijvoorbeeld dat ik een bodarijder was die 1 van de meiden een gratis ritje aanbood. Zie voor je dat ik zogenaamd op een boda zit ;-). Ze wilde gelijk achterop springen. Stop! Leer moment! Nog een keer uitgelegd dat ik haar niet kende en dat ik zomaar een gratis ritje aanbood. Je zag de groep denken en overleggen. Het kwartje was gevallen. Nu nog nee zeggen. Hoe doe je dat? Ze zei heel verlegen nee en draaide haar hoofd weg. Na deze oefeningen weten ze dat ze nee met overtuiging in hun stem moeten zeggen en dan doorlopen. Alles wat ze hebben geleerd herhalen ze aan het einde van de les samen.

Daarna is Sjoukje begonnen met een woordspel. Eerst hebben ze de letters allemaal op moeten schrijven of overschrijven van het bord. Niet iedereen heeft leren lezen en schrijven maar ze deden het prima. De letters hebben we op hun rug en buik gespeld. De groepjes werden in 2 teams met een teamcaptain gesplitst. En nadat er een woord werd genoemd moesten ze als een malle de woorden zien te maken. Bloedfanatiek en hilarisch. Juichen, gillen en plezier. Gewoon heerlijke pubermeiden.

Na de thee met casave break mochten ze allemaal een "mandela" kleurplaat uitzoeken die we voor ze mee hadden genomen. 1,5 uur hebben ze zitten kleuren, wat een rust en gezelligheid. En wat waren ze trots op het resultaat. Het stafliddie ons deze morgen had geholpen genoot misschien nog wel het meest van het kleuren. We hebben alle kleurplaten opgehangen in het lokaal. Het was een super morgen.

In de middag kwam Frank van Doingoood om met ons en de directrice te praten. Ook hebben we het onderdeel donaties aan de orde gebracht. Niet het bedrag maar wel mocht ze een lijst bij ons aanleveren met alle prioriteiten. De lijst is lang maar we kunnen zeker wat voor ze betekenen. Ook straalde ze toen we voorstelden een dag uit met de meiden te willen geven. Ze was er oprecht blij want deze groep is nog niet 1 keer weggeweest. Nogmaals iedereen die het project financieel heeft ondersteund, het geld komt goed terecht. Dank daarvoor.

Toen met de boda inkopen gedaan voor onszelf en zie het even voor je, met een te zware tas en een rokje aan op de boda kris kras door Kampala…. Mmmm, gggrrr!

Vandaag, donderdag 28 september. Rommelig maar prima dagje. Niet veel bijzonders, gewoon lekker meegedraaid. Kleding uitdelen, stapels bh’s, slippers, scheermesjes et cetera. Vanmorgen tijdens de opening werd ik wel even verrast met de vraag of ik voor de groep wilde bidden. Op zich geen probleem natuurlijk al heb ik wel gevraagd of ze me wilde helpen wanneer ik sommige gebedsintenties zou vergeten. Het ging gelukkig goed en ik zeg… weer wat geleerd. En hoe kook je zoete aardappelen, de foto's volgen heel vernuftig.

We hebben nu WEEKEND! We gaan zo onze spullen inpakken omdat we voor 3 dagen op safari gaan,. Morgen worden we om kwart voor 8 opgehaald. We hebben er heel veel zin in.

Webale of in het Nederlands dank je wel, fijn dat zoveel mensen onze verhalen volgen en meeleven.

Lieve groetjes vanuit Kampala!

Sjoukje en Sandra

De eerste week werken zit er al weer op...

~~Zondag 24 september Wasuzohya

De eerste week zit erop. Wat hebben we al veel bijzondere momenten gehad.Elke ochtend begint de leiding en kinderen met zang en gebed. De meisjes zingen en 3 begeleiden ons met de trommels. Daarna wordt er een eenvoudig stukje uit de bijbel voorgelezen in het Engels en Afrikaans en een beetje uitgelegd zodat ze het begrijpen. Door een predikant die 2 keer in de week komt of door een van de leiding of een vrijwilliger. Het gaat vaak over Jezus en hoe waardevol alle kinderen voor hem zijn.

Na de vrolijke bijeenkomst waar we al aardig bij mee kunnen zingen en dansen is er altijd even ochtend gymnastiek. Sandra en ik proberen dan mee te doen. Dat gaat meestal goed, maar op een ochtend was ik blijkbaar traag en deed ik steeds wat anders dan de groep. Sandra en iedereen vonden dat erg grappig, behalve ik. Ik was zo serieus ;-).

Dinsdag is Sandra met 1 van de leiding en 7 meisjes naar het ziekenhuis gelopen. De meisjes moesten voor controle. Ik ben mee gaan doen in de les art crafts. Van slierten van de bananenboom en gekleurde reepjes van plastic zakken die ze zelf uit elkaar halen maken we een soort mandjes. Ze leren mij hoe dat gaat en aan het einde van de les kan ik het al een beetje.

In het ziekenhuis worden de meisjes geholpen door studenten die examen moeten doen. Op deze manier kunnen de meisjes gratis geholpen worden. Het duurt enorm lang, 2,5 uur een doptone op de buik per meisje en er is amper privacy maar ze worden netjes en vriendelijk behandeld. De bevalling zelf vindt plaats in het overheidsziekenhuis wat veel minder hygiënisch schijnt te zijn maar er is geen geld voor om dat in dit ziekenhuis te laten doen. In de ruimte, lijkt een verbouwde garage, drinken ze ook limonade wanneer ze klaar zijn en eten ze ook de zelfgemaakte cakes. Het kan allemaal.

De rest van de dag sorteren wij kleding, een hele grote bult, die is gedoneerd en proberen wij dit wat overzichtelijk op te bergen. Het is een hele klus maar we begrijpen al gauw dat het naast hun werk haast onmogelijk is om dit ook nog te doen.

We eten elke dag mee met de lunch die de meisjes zelf bereiden op kolenvuur. Als het vuur te heet wordt dekken ze het af met as, dan is het soms weer te koud en duurt het even voordat het weer op temperatuur komt. Koken duurt daarom lang. Het voedsel komt o.a. van de voedselbank. We krijgen dagelijks een variatie van 4 dingen zoals posche (maismeel), matuta (banaan), rijst, aardappel, grown nuts, yam, pompoen, bruine bonen en groente. Tijdens de ochtendbreak krijgen we soms een stuk gefrituurde cassave.

Woensdag worden we wakker door een onweersbui en de regen duurt wel 2 uur. Gelukkig is het net weer droog als wij op de boda naar Wakisa zullen gaan. Gelukkig maar. Wachtend op de boda worden wij helemaal nat en onder de modder gesplashed door een auto. Tsja… weer wat geleerd.

Wij gaan vandaag verder met kleren sorteren en om 10 uur is het groot feest. Want de directrice is jarig en dat wordt gevierd. De meisjes hebben zonder dat de directrice het wist een toneelstuk geleerd en spelen een bevalling na. Dit is tegelijkertijd leerzaam voor de meisjes. Er zijn glitters, speeches en er is zelfs taart. Sandra heeft een paar woorden gesproken en samen hebben wij het Lang zal ze leven gezongen, de meisjes en directrice klapten vrolijk mee. De verjaardag wordt echt even gevierd. De glitters worden allemaal opgeveegd en bewaard voor de volgende keer.

In de middag mogen wij ingebrachte kleding uitdelen aan de meisjes. We krijgen een lijstje met namen van een paar meisjes die wat extra moeten hebben. We moeten ervoor zorgen dat ze geen ruzie maken en iedereen het juiste aantal krijgt. Dat valt niet mee, iedereen wil direct gaan zoeken maar het lukt ons om het enigszins onder controle te houden. De volgende dag hebben veel meisjes de ‘nieuwe’ kleren al aan.

Thuisgekomen in ons huis ontmoeten we weer de social safari gangers en Frank onze coördinator, die vol verhalen zitten en ook nieuwsgierig zijn naar ons verhaal.

Donderdag. We worden weer enthousiast begroet door de meisjes en leiding zoals tot nu toe elke dag. Na het ochtendritueel gaan we weer aan de slag met het sorteren van kleding en het maken van bevallingspakketten. Oh ja, ik heb eerst de plastic zakken die ze hadden gekocht kakkerlak en chemicaliën vrij en schoongemaakt. Veel handiger eigenlijk om zo te recyclen.

De leiding vertelt ons dat ze een zware nacht hebben gehad met 2 meisjes. Een meisje had last van demonen en herleefde steeds weer de verkrachtingen door haar vader. Het andere meisje beleeft elke nacht weer dat ze haar eten afpakken. Ze hadden in de nacht de predikant erbij gehad en daarna waren de meisjes toch weer wat rustiger geworden.

In de loop van de dag krijgen we van Frank het bericht om niet de stad in te gaan na het werk omdat het wat onrustig is in de stad. Men weet niet hoe de dag zal verlopen vandaar de waarschuwing. De president wil de maximale leeftijd die de president mag hebben, van nu 75 jaar, verhogen naar onbeperkt zodat hij weer herkozen kan worden zo gaat het verhaal. De mensen op straat en de oppositie zijn het daar niet mee eens en vandaar de onrust.

Dan arriveert er een busje vol met mensen. Dit blijken studenten te zijn van de African Bible University. Die geven een bijbelstudie uur aan de meisjes waar wij ook aan meedoen. Ze spreken in het Engels en alles wordt vertaald in het Afrikaans. Stel je vooral geen zware en moeilijke bijbelstudies voor. Het is laagdrempelig en iedereen hier maar ook op straat en op de boda heeft het over God en Jezus. Het is volledig verweven door de mensen en hun cultuur heen.

Vandaag kwam een meisje terug met haar baby die net was bevallen en er arriveerde een nieuw meisje. Dan is de dag al bijna weer om. Vanwege de onrust in de stad gaat de leiding van Wakisa en wij dus ook eerder naar huis. Alles voor je veiligheid.

En dan is het alweer vrijdag. Tijdens de ochtend break komt er een moeder (een vluchteling uit Congo) die drie jaar geleden bij Wakisa heeft gezeten en ze heeft haar drie jarige dochter, Hope, mee. Het meisje komt binnen en rent gelijk naar Sandra. Ze is niet meer bij ons weggegaan. Echt een heel pienter en schattig kindje die super goed kan kleding vouwen en alles over elkaar kan aantrekken. Het kindje en de moeder zullen naar Zweden gaan. De moeder is een mooi voorbeeld hoe goed het kan gaan voor de meisjes die er nu zitten.

Vandaag horen we dat het meisje dat het gisternacht zo moeilijk had gehad dit de afgelopen nacht weer heeft gehad. Ze heeft in onmacht de leiding en bewaker geschopt en wilde over het hek klimmen. Ze was helemaal zichzelf niet meer. Met moeite heeft de leiding haar weer onder controle gekregen. Echter wordt dit zo onveilig en onrustig voor de andere meisjes en leiding en ze krijgen totaal geen grip op dit meisje zodat ze haar terug moeten sturen naar haar vader. Er is geen alternatief. En dit is heel triest. Ze heeft dan geen goede zorg meer, geen medische begeleiding, waarschijnlijk ook amper eten en wat ook zo erg is dat ze terug moet naar de vader die haar steeds weer heeft verkracht en waar ze in de nacht nachtmerries van heeft. Maar ze kan nergens anders meer terecht, zelfs bij de gevangenis waar ze vandaan kwam is ze niet meer welkom. Het doet de leiding pijn dat ze haar moeten laten gaan.

Wij hadden een leuk contact met haar. Ze gaf ons in de ochtenden bij aankomst een knuffel. Tijdens de naailes ging ze onze buiken op meten en dan had ze echt plezier. Overdag lukt het door alle structuur en bezigheden het goed te doen maar in de avond komt de onrust en de stress bij haar. Wij vinden het ook erg triest dat ze weg moest.

Met alle perikelen op een dag en in de nacht begrijp je dat de leiding niet meer toe komt aan bepaalde werkzaamheden. Een meisje die moet bevallen, een nieuw meisje dat komt, onrust in de nacht etc. Ze zijn echt heel druk om voor de meisjes te zorgen. Zodra er iemand komt met een probleem wordt dat direct opgepakt en wordt er actie ondernomen. Wij mogen en kunnen altijd overal kijken en met de meisjes praten. We voelen ons tot nog toe hierin heel vrij.

In de tijd dat wij er zijn, zijn er al vier meisjes bevallen en hebben wij hun prachtige baby’s mogen bewonderen.

En nu is het weekend. Lekker wat langer slapen wat ook wel nodig is omdat we toch chronisch te laat op bed liggen. Ontbijtje buiten, wat omtrutten en naar een markt en de supermarkt geweest. Lekker koken en een wijntje. Zo kunnen we de balans wel houden. Vandaag hebben we zelf een andere kerk geprobeerd waar echt niets van snapten. Duizenden en duizenden mensen wel gelukkig maar wij zijn maar weggegaan en lopend naar huis.

Groeten,

Auntie Sandra en Auntie S Zo worden wij bij Wakisa genoemd.

De naam Sjoukje kunnen ze niet uitspreken ;-)

Zondag en maandag...

~~Zondag 17 september. 

We hebben een top dag gehad. Na het ontbijt weer de sloten van ons goed afgesloten en beveiligde pand gehaald en er uiteraard weer opgedaan. Er staan hier niet voor niets hele hoge muren en ijzeren deuren. We kunnen er niet onderuit, je bent hier als blanke reiziger rijk en er heerst hier ook veel armoede. Zodra de jongens op de boda ons zien komen ze direct naar ons toe rijden. We onderhandelen even en gaan weer achterop. Deze morgen eerste stop is de de Watoto Church. Wat een belevenis. De dienst was in het Engels. Bij deze kerk zijn 4 diensten op een dag. En elke keer zit het vol met niet te tellen zoveel mensen. Wat een sfeer, wat een power en wat een overgave.

Na de dienst weer op de boda met nu als doel de moskee. Gelukkig hadden we de zegen uit de kerk mee gekregen want het gaat soms mal in het verkeer ;-). We hebben een rondleiding gehad en tot slot 304 treden omhoog geklommen in de minaret. Van daaruit een geweldig uitzicht over heel Kampala. Het geeft een goed beeld van hoe de wegen lopen want de moskee is exact het centrum van de stad.

En van de moskee zijn we gaan lopen. Op de minaret had ik gezien welke heuvel we moesten hebben van de 7 om richting onze wijk te gaan. En het is gelukt. Onderweg kwamen we vrij onverwacht de plek tegen waar we morgen gaan werken. En na een enorme regenbui van bijna een uur konden we weer verder. Het water stroomde als een rivier door de straten. En wij hebben net als de locals gewoon ook maar staan kijken naar de regen onder een afdakje. Er ontstaan dan direct weer leuke gesprekken. En uiteraard super trots op onszelf dat we na een goed 2 dagen al zelf de weg terug kunnen vinden!

Maandag… de dag dat we eindelijk gaan doen waar we zo naar verlangen.

Kennis maken bij Wakisa Ministries. Frank gaat met ons mee om ons te introduceren. Op de boda zijn we er met een 10 minuten. Spannend hoor, wat en wie zullen we aantreffen. We komen binnen wanneer de meisjes allemaal in de kring zitten met alle staf. We worden hartelijk welkom geheten door Vivian, de directrice, van het opvanghuis. Voordat we ons voorstellen wordt er eerst gezongen. Daarna gaan alle meisjes zich dapper voorstellen. De 1 heel verlegen en de ander met wat meer zelfvertrouwen. Dan stelt de staf zich voor en na Frank zijn wij aan de beurt. Echt mooi om te zien hoe de meisjes wel of niet reageren. Ze zijn jong en voor ons is het indrukwekkend te zien al deze zwangere meisjes.

Na de samenkomst gaan we met de meisjes naar buiten voor de ochtendgymastiek. Frank gaat nu weer verder en de meisjes gaan naar de moestuin om te werken. Wij krijgen een complete rondleiding op het terein en mogen alles vragen wat we maar willen. En dat doen we dus ook. Het eerste wat ons direct opvalt is de structuur. Alles gaat volgens de regels en roosters. De meisjes weten zo precies wat er van ze verwacht wordt. Na de rondleiding en heel wat informatie verder worden we naar de moestuin gebracht en laten ze vol trots zien wat ze verbouwen. De rode aarde kleeft aan hun laarzen en onze schoenen en zodra we terug zijn wordt alles schoongemaakt met bakken water en borstels.

De 3 r'en Rust, Regelmaat en Reinheid zien we overal terug. Nu tijd voor een kop thee.  Na de thee krijgen de meisjes en wij ook kookles. Een paar meisjes bereiden de lunch voor en de rest mag een soort cakes maken. Ze leren veel meer dan alleen bakken/koken. Ze leren tellen, wegen, hygiene, kneden en diverse vormen maken. Ze herhalen veel en dat is ook nodig. Het resultaat was prachtig en wat een ervaring.

Na deze les is het tijd om te lunchen. Wij eten met de staf aan een aparte tafel maar wel in dezelfde ruimte als de meisjes. Een meisje spreekt een gebed uit en dan serveren we de lange rij hun lunch. Rijst, bonen, kool en nog iets waar ik de naam niet van weet. We worden nog getrakteerd op de heerlijke cakes die we gemaakt hebben. O ja en een gebruik hier, mocht je tijdens de maaltijd binnenkomen dan wordt er niet gegroet. Dat doe je niet want de eer is voor de maaltijd.

Dan is het een uur rusten voor de meisjes. Sommigen liggen op de grond of onder een tafel. Anderen hangen met hun knuffel in een stoel tegen elkaar aan.

Maar dan is het 3 uur en tijd voor de les. Er wordt vandaag geleerd hoe ze met zelfvertrouwen tegen anderen kunnen spreken. Dat je elkaar aankijkt, dat je je stem goed gebruikt. Hoe klink je vriendelijk, hoe streng, hoe kalm. En alles moeten ze doen en herhalen. De les wordt kort onderbroken omdat 1 van de meisjes net terug komt uit het ziekenhuis. Ze heeft een zoontje gekregen. De meisjes duwen me spontaan kleine Daniel in mijn armen. Dit meisje gaat terug naar haar eigen huis met haar moeder.

En dan… dan heeft de staf overleg en moeten wij compleet onverwacht de sport en spel les overnemen. De ballen worden opgepompt en ben ik blij dat ik altijd gebasketbald heb en veel competatieve spelletjes weet. Het gaat super. Ze komen los en zijn vrolijk.  Het spelletje als bijvoorbeeld bal gooien naar een ander en dan een vraag stellen waar de ontvanger een antwoord op moet geven werkt goed. Ze moeten duidelijk spreken en duidelijk antwoorden. Daarna veel dribble en pass oefeningen. En van alles een wedstrijd maken vinden ze leuk. Daarna gaan we touwtje springen. Sjoukje draait en draait en de meiden met hun zwangere buiken maar springen. Het mag en kan allemaal. En nadat ik heb moeten springen met het bekende Nederlandse liedje zingen ze al gauw in het Nederlands mee. Toppers zijn het!

Om 5 uur zit de dag er voor ons op. We vertellen de meisjes dat ze moeten gaan douchen. We groeten de staf en de meisjes en gaan weer weg. Op de boda dwars door het bizar drukke verkeer naar de supermarkt. Daarna weer op de boda terug naar ons stekkie. Warm eten, recht op een wijntje en dan naar bed.

Wat een dagen, wat een indrukken. Wat een structuur en positieve indruk op ons project.

Een lang verhaal deze keer… 

Lieve groet van 2 zeer vermoeide maar blije Wazungu! (meervoud van Mzungu is inderdaad Wazungu) Sjoukje en Sandra

Onze eerste stappen in Kampala...

~~Zaterdag 16 september, we zijn veilig en wel op ons stek in Kampala.

Donderdag zijn we om 5 uur in de ochtend op pad gegaan naar Schiphol. Via Istanbul en onverwacht via Kigali kwamen we aan in Entebbe. Daar werden we vriendelijk opgewacht door een chauffeur en 24 uur later om 5 uur waren we in ons verblijf in Kampala. Ook daar werden we opgewacht en welkom geheten. Toen waren we echt wel heel moe. Maar het bed stond klaar en we zijn heerlijk gaan slapen.

In de middag kwam Frank, onze coördinator, langs om ons wegwijs te maken. Eerst lekker in de tuin gezeten met een bakje koffie en water en al heel veel informatie gekregen.

Vervolgens zijn we met hem op een boda (een soort brommertje) naar de stad gegaan. Het was een gekrioel van auto’s boda’s en voetgangers. Onze bestuurders waren erg goed want ze gingen overal tussendoor en langs terwijl wij dachten dat het niet zou passen. Dat ze niet uitglijden of in een kuil terechtkomen is erg knap. Leuk en spannend om zo door het verkeer te gaan.In de stad simkaarten gehaald, beltegoed, internetbundel, boodschappen en geld. Met al deze spullen en info kunnen wij tenminste even vooruit. En weer terug naar huis op de boda. Het was fijn dat Frank ons dat zo heeft laten zien want nu weten wij al binnen een dag hoe dit werkt.Na thuiskomst hebben we de andere mensen ontmoet die op Social Safari zijn en in het huis verblijven. Gezellig om kennis te maken en hun verhalen te horen. Uiteindelijk was het al weer laat voor we in bed lagen. Vandaag, zaterdag, hadden wij besloten om zelf op pad te gaan om een bestemming te bereiken die we wilden en om weer thuis te komen op de juiste plek. Wanneer je zelf amper weet waar je bent en waar je naar toe gaat is dat nog best lastig. Maar heel leuk om te doen en natuurlijk belangrijk om ergens te kunnen komen en je huis terug te kunnen vinden en voor een redelijke prijs. Want daar moet je goed over onderhandelen. Ook dat was gelukt. Bij de supermarkt waar we waren geweest hebben we nog even rondgelopen in de straatjes erachter. De mensen reageren heel vriendelijk. Thuisgekomen ook daar nog even in de buurt rondgelopen om te kijken waar we wat kunnen kopen. Groente, fruit et cetera, ook dat is gelukt. Al met al een geslaagde dag. Nu hebben we net in ons huisje zelf gekookt en gegeten.

Morgen zullen we een Afrikaanse kerkdienst bijwonen. We zijn benieuwd hoe dat hier gaat. En maandag mogen we dan echt beginnen bij ons project.

De kreet hier op straat… Mzungu, how are you? Het gaat goed met deze beide Mzungu’s!

Fijn weekend allemaal.

Sandra en Sjoukje

Nog een paar dagen en dan ...

Lieve mensen,

Ons eerste verhaal. Het is al even eerder geschreven. De tijd gaat nu snel. De "to do" lijstjes beginnen in te korten en van een datum ergens ver weg in onze agenda gaat er nu gevoel en hier en daar ook wat spanning bij komen. De spullen die we mee mogen nemen moeten we nu ook echt eens gaan klaar leggen. Nog 2 dagen naar Harlingen om te werken en dan.....

Uganda – Reis met een missie

De voorpret is bijna voorbij! Op het moment van schrijven, mogen we nog 17 nachten slapen in ons eigen bed. En dan gaan we 14 september echt op weg. Mocht het je misschien ontgaan zijn, we gaan zes weken naar Uganda. We zullen in de hoofdstad Kampala gaan werken in een tehuis voor zwangere tienermeisjes. Meisjes die veelal door onwetendheid of verkrachting zwanger zijn geraakt. Meisjes tussen de 12 en 20 jaar die een schande zijn voor en uit huis worden gezet door hun eigen familie. Meisjes, pubers dus, die met een taak de maatschappij in moeten waar ze eigenlijk te jong, veel te jong, voor zijn.

We gaan naar Uganda via Stichting Doingoood. Het is een kleine stichting die één heel belangrijk speerpunt heeft. De projecten waar zij zich voor inzetten en het project waar we ons voor gaan inzetten, moeten ervoor zorgen dat er zelfredzaamheid uit voortvloeit. Je hoort tegenwoordig vaak negatieve berichten over projecten in Afrika waar het commerciële belang zwaarder weegt dan het belang van degene waar het om gaat. Dit heeft ons op scherp gezet om uit te zoeken waar we ons goed bij voelen.

Bij Wakisa Ministries, het opvanghuis waar we gaan werken, kunnen 30 meisjes worden opgevangen. Zaken zoals opvang, vakkennis, scholing, voorbereiding op de komst van de baby et cetera wordt geregeld door de Ugandezen zelf. Er heerst veel structuur en dat moet ook wel. Want wanneer je 30 zwangere pubers bij elkaar hebt, die elk op hun eigen manier veel hebben meegemaakt, kun je je voorstellen dat er een goede structuur nodig is. Deze meisjes proberen ze in negen maanden en ongeveer twee weken klaar te stomen om terug de maatschappij in te gaan. Vanaf dag 1 wordt er contact geprobeerd te leggen met het thuisfront. Er wordt bekeken of er een mogelijkheid is dat ze na de zwangerschap weer thuis kunnen wonen (mocht de verkrachter tenminste niet te dicht in de buurt zijn). Vaak lukt dat hebben we begrepen. En mocht het thuis niet lukken dan zoeken ze een veilige plaats voor de meisjes.

Echter zijn er ook bepaalde dingen waar ze zelf geen tijd voor hebben. Ze ontvangen dan ook graag vrijwilligers die naar hen luisteren, positieve aandacht geven en kunnen voorlichten op seksueel gebied op de manier die daar passend is. Daarnaast gaan we met hen knutselen, bewegen, een dagje op pad en met hen naar het ziekenhuis voor controles.

We hebben een super leerzame en leuke voorbereidingstijd gehad. Een paar dingen wat we zoal gedaan hebben zijn: presentaties geven in onze kerken (Schakel & Tzum), bedrijven benaderd, sponsoren gezocht, gesprekken gevoerd met een geweldige jonge tropenarts uit Rwanda (nu werkend in het MCL), op bezoek geweest bij Fier Fryslân, voorlichting gekregen hoe op een eenvoudige manier bewegingsoefeningen te doen met deze meisjes, in de studio geweest van Radio Eenhoorn en op de rommelmarkten gestaan. Al met al was het een top tijd.

En nu is het bijna tijd en hebben we veel zin om naar Uganda te gaan. Zes weken naar een land en mensen waar we nu nog niet vertrouwd mee zijn. Zes weken ons thuis achterlaten. Dit wordt een reis die ons door heel veel mensen wordt gegund. Want wat zijn we blij met iedereen die nu al zo meeleeft en ons project financieel of op welke manier dan ook heeft gesteund. Alle kleine en grotere bedragen die we hebben gekregen, zullen we goed besteden.

Mocht je onze reis met een missie nog willen steunen dan zijn we zo vrij om ons banknummer te geven: NL 55 INGB 0705 3220 17 t.n.v. S.G Stienstra-Groen en S.W. Postma

En verder vinden we het heel fijn wanneer jullie ons en de meisjes daar in jullie gedachten en gebeden willen houden.

Mocht je het leuk vinden om de radio-uitzending nog te beluisteren: Radio Eenhoorn, Tichterby, uitzending 17 augustus (mocht het er niet meer opstaan dan sturen we het graag toe).

Het wereldnieuws zullen we niet gaan halen…

De cultuur gaan we daar niet veranderen…

We zijn niet beter of wijzer dan zij of een ander…

We voelen ons alleen maar bevoorrecht om op weg te mogen gaan…

Hebben we een doel? Jazeker! Al zullen we maar bij een paar meisjes een lach op hun gezicht kunnen gaan zien door met ons hart, handen en verstand daar te zijn dan is onze missie geslaagd.

Lieve groeten,

Sjoukje en Sandra

Sandra: groen_s@hotmail.com 06 142 162 07 Sjoukje: spostma485@gmail.com 06 531 735 52

Welkom op mijn Reislog!

Hallo en welkom op ons reislog!

Dé plaats om op de hoogte te blijven van alle avonturen en ervaringen tijdens deze reis. Vanaf nu zul je hier dan ook regelmatig nieuwe verhalen en foto's vinden, en via de kaart weet je altijd precies waar ik me bevind en waar we geweest zijn! Meer informatie over ons en de reis die we gaan maken vind je in het profiel.

Wil je automatisch een mailtje ontvangen wanneer er een nieuw verhaal of een nieuwe fotoserie op deze site staat? Meld je dan aan voor de mailinglijst door je e-mail adres achter te laten in de rechter kolom.

We zien je graag terug op ons reislog en laat gerust af en toe eens een berichtje achter!

Leuk dat je met me meereist!

Groetjes,

Sjoukje & Sandra