~~Zondag 24 september Wasuzohya

De eerste week zit erop. Wat hebben we al veel bijzondere momenten gehad.Elke ochtend begint de leiding en kinderen met zang en gebed. De meisjes zingen en 3 begeleiden ons met de trommels. Daarna wordt er een eenvoudig stukje uit de bijbel voorgelezen in het Engels en Afrikaans en een beetje uitgelegd zodat ze het begrijpen. Door een predikant die 2 keer in de week komt of door een van de leiding of een vrijwilliger. Het gaat vaak over Jezus en hoe waardevol alle kinderen voor hem zijn.

Na de vrolijke bijeenkomst waar we al aardig bij mee kunnen zingen en dansen is er altijd even ochtend gymnastiek. Sandra en ik proberen dan mee te doen. Dat gaat meestal goed, maar op een ochtend was ik blijkbaar traag en deed ik steeds wat anders dan de groep. Sandra en iedereen vonden dat erg grappig, behalve ik. Ik was zo serieus ;-).

Dinsdag is Sandra met 1 van de leiding en 7 meisjes naar het ziekenhuis gelopen. De meisjes moesten voor controle. Ik ben mee gaan doen in de les art crafts. Van slierten van de bananenboom en gekleurde reepjes van plastic zakken die ze zelf uit elkaar halen maken we een soort mandjes. Ze leren mij hoe dat gaat en aan het einde van de les kan ik het al een beetje.

In het ziekenhuis worden de meisjes geholpen door studenten die examen moeten doen. Op deze manier kunnen de meisjes gratis geholpen worden. Het duurt enorm lang, 2,5 uur een doptone op de buik per meisje en er is amper privacy maar ze worden netjes en vriendelijk behandeld. De bevalling zelf vindt plaats in het overheidsziekenhuis wat veel minder hygiënisch schijnt te zijn maar er is geen geld voor om dat in dit ziekenhuis te laten doen. In de ruimte, lijkt een verbouwde garage, drinken ze ook limonade wanneer ze klaar zijn en eten ze ook de zelfgemaakte cakes. Het kan allemaal.

De rest van de dag sorteren wij kleding, een hele grote bult, die is gedoneerd en proberen wij dit wat overzichtelijk op te bergen. Het is een hele klus maar we begrijpen al gauw dat het naast hun werk haast onmogelijk is om dit ook nog te doen.

We eten elke dag mee met de lunch die de meisjes zelf bereiden op kolenvuur. Als het vuur te heet wordt dekken ze het af met as, dan is het soms weer te koud en duurt het even voordat het weer op temperatuur komt. Koken duurt daarom lang. Het voedsel komt o.a. van de voedselbank. We krijgen dagelijks een variatie van 4 dingen zoals posche (maismeel), matuta (banaan), rijst, aardappel, grown nuts, yam, pompoen, bruine bonen en groente. Tijdens de ochtendbreak krijgen we soms een stuk gefrituurde cassave.

Woensdag worden we wakker door een onweersbui en de regen duurt wel 2 uur. Gelukkig is het net weer droog als wij op de boda naar Wakisa zullen gaan. Gelukkig maar. Wachtend op de boda worden wij helemaal nat en onder de modder gesplashed door een auto. Tsja… weer wat geleerd.

Wij gaan vandaag verder met kleren sorteren en om 10 uur is het groot feest. Want de directrice is jarig en dat wordt gevierd. De meisjes hebben zonder dat de directrice het wist een toneelstuk geleerd en spelen een bevalling na. Dit is tegelijkertijd leerzaam voor de meisjes. Er zijn glitters, speeches en er is zelfs taart. Sandra heeft een paar woorden gesproken en samen hebben wij het Lang zal ze leven gezongen, de meisjes en directrice klapten vrolijk mee. De verjaardag wordt echt even gevierd. De glitters worden allemaal opgeveegd en bewaard voor de volgende keer.

In de middag mogen wij ingebrachte kleding uitdelen aan de meisjes. We krijgen een lijstje met namen van een paar meisjes die wat extra moeten hebben. We moeten ervoor zorgen dat ze geen ruzie maken en iedereen het juiste aantal krijgt. Dat valt niet mee, iedereen wil direct gaan zoeken maar het lukt ons om het enigszins onder controle te houden. De volgende dag hebben veel meisjes de ‘nieuwe’ kleren al aan.

Thuisgekomen in ons huis ontmoeten we weer de social safari gangers en Frank onze coördinator, die vol verhalen zitten en ook nieuwsgierig zijn naar ons verhaal.

Donderdag. We worden weer enthousiast begroet door de meisjes en leiding zoals tot nu toe elke dag. Na het ochtendritueel gaan we weer aan de slag met het sorteren van kleding en het maken van bevallingspakketten. Oh ja, ik heb eerst de plastic zakken die ze hadden gekocht kakkerlak en chemicaliën vrij en schoongemaakt. Veel handiger eigenlijk om zo te recyclen.

De leiding vertelt ons dat ze een zware nacht hebben gehad met 2 meisjes. Een meisje had last van demonen en herleefde steeds weer de verkrachtingen door haar vader. Het andere meisje beleeft elke nacht weer dat ze haar eten afpakken. Ze hadden in de nacht de predikant erbij gehad en daarna waren de meisjes toch weer wat rustiger geworden.

In de loop van de dag krijgen we van Frank het bericht om niet de stad in te gaan na het werk omdat het wat onrustig is in de stad. Men weet niet hoe de dag zal verlopen vandaar de waarschuwing. De president wil de maximale leeftijd die de president mag hebben, van nu 75 jaar, verhogen naar onbeperkt zodat hij weer herkozen kan worden zo gaat het verhaal. De mensen op straat en de oppositie zijn het daar niet mee eens en vandaar de onrust.

Dan arriveert er een busje vol met mensen. Dit blijken studenten te zijn van de African Bible University. Die geven een bijbelstudie uur aan de meisjes waar wij ook aan meedoen. Ze spreken in het Engels en alles wordt vertaald in het Afrikaans. Stel je vooral geen zware en moeilijke bijbelstudies voor. Het is laagdrempelig en iedereen hier maar ook op straat en op de boda heeft het over God en Jezus. Het is volledig verweven door de mensen en hun cultuur heen.

Vandaag kwam een meisje terug met haar baby die net was bevallen en er arriveerde een nieuw meisje. Dan is de dag al bijna weer om. Vanwege de onrust in de stad gaat de leiding van Wakisa en wij dus ook eerder naar huis. Alles voor je veiligheid.

En dan is het alweer vrijdag. Tijdens de ochtend break komt er een moeder (een vluchteling uit Congo) die drie jaar geleden bij Wakisa heeft gezeten en ze heeft haar drie jarige dochter, Hope, mee. Het meisje komt binnen en rent gelijk naar Sandra. Ze is niet meer bij ons weggegaan. Echt een heel pienter en schattig kindje die super goed kan kleding vouwen en alles over elkaar kan aantrekken. Het kindje en de moeder zullen naar Zweden gaan. De moeder is een mooi voorbeeld hoe goed het kan gaan voor de meisjes die er nu zitten.

Vandaag horen we dat het meisje dat het gisternacht zo moeilijk had gehad dit de afgelopen nacht weer heeft gehad. Ze heeft in onmacht de leiding en bewaker geschopt en wilde over het hek klimmen. Ze was helemaal zichzelf niet meer. Met moeite heeft de leiding haar weer onder controle gekregen. Echter wordt dit zo onveilig en onrustig voor de andere meisjes en leiding en ze krijgen totaal geen grip op dit meisje zodat ze haar terug moeten sturen naar haar vader. Er is geen alternatief. En dit is heel triest. Ze heeft dan geen goede zorg meer, geen medische begeleiding, waarschijnlijk ook amper eten en wat ook zo erg is dat ze terug moet naar de vader die haar steeds weer heeft verkracht en waar ze in de nacht nachtmerries van heeft. Maar ze kan nergens anders meer terecht, zelfs bij de gevangenis waar ze vandaan kwam is ze niet meer welkom. Het doet de leiding pijn dat ze haar moeten laten gaan.

Wij hadden een leuk contact met haar. Ze gaf ons in de ochtenden bij aankomst een knuffel. Tijdens de naailes ging ze onze buiken op meten en dan had ze echt plezier. Overdag lukt het door alle structuur en bezigheden het goed te doen maar in de avond komt de onrust en de stress bij haar. Wij vinden het ook erg triest dat ze weg moest.

Met alle perikelen op een dag en in de nacht begrijp je dat de leiding niet meer toe komt aan bepaalde werkzaamheden. Een meisje die moet bevallen, een nieuw meisje dat komt, onrust in de nacht etc. Ze zijn echt heel druk om voor de meisjes te zorgen. Zodra er iemand komt met een probleem wordt dat direct opgepakt en wordt er actie ondernomen. Wij mogen en kunnen altijd overal kijken en met de meisjes praten. We voelen ons tot nog toe hierin heel vrij.

In de tijd dat wij er zijn, zijn er al vier meisjes bevallen en hebben wij hun prachtige baby’s mogen bewonderen.

En nu is het weekend. Lekker wat langer slapen wat ook wel nodig is omdat we toch chronisch te laat op bed liggen. Ontbijtje buiten, wat omtrutten en naar een markt en de supermarkt geweest. Lekker koken en een wijntje. Zo kunnen we de balans wel houden. Vandaag hebben we zelf een andere kerk geprobeerd waar echt niets van snapten. Duizenden en duizenden mensen wel gelukkig maar wij zijn maar weggegaan en lopend naar huis.

Groeten,

Auntie Sandra en Auntie S Zo worden wij bij Wakisa genoemd.

De naam Sjoukje kunnen ze niet uitspreken ;-)