Sjoukje & Sandra naar Uganda.reismee.nl

Onze missie is meer dan GESLAAGD!

Missie … meer dan GESLAAGD!

Zaterdag 14 oktober. We wilden ook graag eens een ander project bekijken en zo zijn we het afgelopen weekend naar een project gegaan waar een school en ziekenhuis zou zijn. We waren benieuwd. Echter toen we daar aan kwamen bleek dat zowel de school als het ziekenhuisje niet operationeel waren. De school was al sinds 2015 gesloten en het medisch team van het ziekenhuis waren begin september plotseling weggelopen. Reden kon men niet aangeven. Maar we horen dat er veel medisch opgeleid personeel en leraren weglopen omdat ze niet op tijd worden betaald en dan hun familie niet kunnen onderhouden. Omdat ze dus geen andere optie hebben dan weg te gaan en op een andere manier proberen geld te verdienen. Of dat hier ook het geval was dat weten we niet. We zien hier veel Nederlandse spullen en het is erg jammer dat zulke projecten stoppen en de goede gebouwen leeg staan. De volgende dag zijn we doorgereden naar het Nationaal Park Lake Mburo en hebben daar o.a. veel zebra’s, impala’s, nijlpaarden, krokodillen en een enorme diversiteit aan prachtige kleurige vogels gezien. Zondagmiddag waren we weer thuis en konden we ons weer voorbereiden op de werkweek. 

En dan zijn we ineens zijn we dan met de laatste werkweek bezig. Dat voelt heel dubbel. We voelen ons zo thuis bij de meisjes op het project, de staf en de directrice en vinden het fijn om hier te zijn.  Het idee om afscheid van ze te moeten nemen terwijl we zo’n fijn contact met ze hebben is helemaal  niet leuk. Als je in de ochtend de klas binnenkomt en de meisjes zingen volop met tromgeroffel dan voel je dat even extra. Maar natuurlijk willen we wel weer graag naar onze gezinnen, vrienden en familie toe. Komen we op maandagochtend de klas binnen zijn er ineens 2 baby’s bij. Het is zo leuk nu we de meisjes beter kennen om dan hun baby’s te zien en ze te mogen vasthouden. Sandra heeft deze ochtend weer een mooie dag opening gehouden. De directrice had Sandra gevraagd dit deze week nog een paar keer te doen, nadat het de vorige week zo geslaagd was met het gekreukelde papier Het is namelijk voor de staf ook interessant om eens andere methoden te zien. 

Na de ochtendgymnastiek, die we nu soepel meedoen, zagen we tot onze verbazing de kamer van de directrice en de gangen helemaal vol staan met allemaal spullen. Tandpasta, onderbroeken, medicijnen, zeep, pannen, lakens, muskietennetten, rijst, bonen, maismeel et cetera allemaal basisbehoeften die er bijna niet meer waren. Met grote dankbaarheid laat de directrice ons dit zien. Wij zijn er wat verlegen mee, het is niet onze verdienste maar van jullie allemaal die ons zo hebben gesteund. Dat vertellen we dan ook. God bless you all zegt de directrice. 

Dan horen we dat ze vanaf vandaag een aantal dagen niet aanwezig zal zijn en dat dit de laatste dag is dat wij haar zien. Aan het eind van de dag nemen wij al afscheid van haar. Een mooi moment waarbij wij samen met haar zitten en nog veel bespreken. Voordat we beginnen met onze evaluatie is er eerst tijd voor een meisje die met een groot verdriet binnenkomt. Ze hoort steeds nog haar moeder huilen die overleed toen ze drie was.   

Dinsdag 17 oktober, ik (Sandra) ga nu even verder met vertellen. We gaan weer op tijd weg met de boda en wat blijkt, de opening is al bijna afgelopen wanneer we aankomen. De predikant was veel vroeger dan normaal en wij waren gewoon op tijd ;-) Nu hebben we laatst trouwens een predikant tegen zijn gemeente iets horen zeggen wat we hier nu ook veel gebruiken wanneer we wat afspreken met iemand. De gemeente moest namelijk ergens op tijd komen en hij zei toen: Luister goed mensen kom op tijd en ik bedoel daarmee: Jesus time and not African time.  

We dachten dat het een gewoon Wakisa dagje zou worden maar dat is het 9 van de 10 keer niet. Er gebeurt altijd wel wat. Na de gym, die ik mocht geven, lopen we met 7 zwangere meisjes, 1 moeder met baby en een staflid naar het ziekenhuis. Ze gaan voor een echo en de baby voor controle en vaccinatie. We splitsen ons op Sjoukje en staflid gaan met de baby voor de controle en ik ga met de meisjes naar een ander deel van het ziekenhuis voor de echo’s. Ik moet de meisjes laten registreren en duidelijk uitleggen dat we niet gaan betalen. Het is gelukt en we mogen met naar binnen. Ondertussen worden we door willekeurige bezoekers en verpleegsters bedankt dat we voor deze meisjes zorgen. Prachtige momenten bij de echo’s. De meisjes vragen je mee om te kijken en 1 meisje was er voor de eerste keer en was heel nerveus. Fijn dat je dan tot steun kunt zijn. Bij een ander meisje was de sexe van de baby nog niet bekend. Ze vroeg of ik het de zuster wilde vragen om het te bekijken en ze krijgt straks een meisje. Tranen van blijdschap, knuffels en high fives om het te vieren en het geheim te houden. Dit was wat ze hoopte. Sjoukje was ondertussen ook bij een ander meisje gaan kijken en heeft ook genoten. Alles blijkt bij iedereen goed te zijn en we wandelen, na het ranja drinken, rustig terug. Ze willen allemaal, inclusief de dame van de staf, hand in hand lopen en we zijn net een grote familie.Terug konden we gelijk eten en in de middag zijn we aan de slag gegaan met alle broodnodig gekochte lakens van het donatiegeld te knippen tot baby sheets en mama sheets die nodig zijn wanneer je naar het ziekenhuis moet. Het was rust uurtje voor de meisjes maar veel kwamen me spontaan helpen. Sjoukje werkt onze opvolgster Mieke in bij de gereorganiseerde magazijnen. Klinkt groot maar dat is het niet, het is wel heel vol, zeker nu er zoveel gekocht kon worden. We werden een uur te vroeg weggestuurd door de leiding en meisjes. Waarom?? 

Thuisgekomen gaan we ons gauw klaarmaken want we gaan met z’n zessen van onze locatie op bezoek bij de andere volunteers die een uur (vanavond bijna 2 uur) rijden bij ons vandaan zitten. We zijn uitgenodigd om pannenkoeken te komen eten. Super gezellig en ook nog even een rondleiding op hun project gehad. 

Woendag, 18 oktober, wat we vandaag toch weer beleven, een lange dag en lang verhaal. Vanmorgen mag ik de dagopening weer verzorgen. Iedereen is binnen en ik leeg eerst een zak met 30 stenen midden in de klas en zet de kaars erbij. De meiden moeten enorm lachen en weten dan ook niet wat ze hier mee aan moeten. Ik zal het maar niet weer zo uitgebreid beschrijven als de vorige keer maar dat het een succes was en leerzaam voor allen heb ik wel begrepen gezien de reacties. Aansluitend een fanatiek balspel met elkaar gedaan een les bijgewoond en nog de laatste hand gelegd aan het perfectioneren van de voorraad kamers.

En dan om 11 uur gaan we los! Het is feest vandaag en de door ons meegebrachte maskertjes samen met de nagellak van Mieke komen op de tafel. Ze zijn door het dolle. Eerst uitleg natuurlijk. Je gezicht wassen buiten in de bak op een tafel. Dan beetje van het maskertje op je hand smeren en voelt dat goed dan mag je het op je gezicht smeren. Uiteraard hebben we veel gezichten mogen omtoveren tot spooky gezichten (zie foto's). Wat een lol al die pubers tegelijk voor de spiegel en wat worden hun gezichten mooi glad. Daarna nagels lakken. Iedereen doet het op zijn eigen manier met keuze uit wel 40 kleuren volgens mij. We kunnen geen nagels meer zien maar iedereen was blij. Het was al bijna half 2 ipv 1 uur dat we gingen eten ze kunnen niet ophouden met lakken. De oudste en tevens kleinste auntie heeft apart voor ons allemaal gekookt. Ter ere van dat wij weggaan vrijdag heeft ze vlees, echte nasi, beetje groente, chipatie et cetera gemaakt. We zijn enorm onder de indruk. Wat gruwelijk lief van haar en zeker nu ze eigenlijk thuis had moeten zijn omdat haar zoon malaria heeft. Na het rustuurtje waarin we hebben zitten breien en kletsen met de meisjes worden we weer naar buiten gestuurd. 

En dan mogen we de ruimte waar alles, op het eten na, plaatsvindt in. We hebben al een kriebel in onze buik. Alle meisjes en alle stafleden zijn binnen. We worden vriendelijk naar onze plaatsen gebracht en auntie gaat vertellen dat we mogen luisteren en genieten van wat er komt. Dit om ons te bedanken en dat ze zo blij met ons waren. De meisjes gaan beginnen met het Wakisa Ministries lied wat we ook elke morgen zingen. En ja hoe kunnen we dat nu uitleggen… dit is zo gaaf en zo bijzonder, we zijn enorm geraakt. Daarna krijgen we van 1 van de nieuwe meisjes een prachtige speech en ook de president van de meisjes, ze is 15 jaar, doet een prachtig verhaal.  Ze noemen vooral het uitje naar de dierentuin als 1 van de hoogtepunten maar ook dat er nu weer voor maanden eten is dat we het zo goed hebben met elkaar. Dan gaan ze weer zingen en ook nog een good bye liedje, brrr hou maar op. En of dat nog niet genoeg is gaan een paar stafleden nog voor ons staan om ons toe te spreken.  Tot slot volgt er een prachtige Afrikaanse dans speciaal voor ons. Uiteraard bedanken wij hun ook allemaal en we hebben gelukkig iets lekkers mee om te trakteren omdat we het stiekem al voelden aankomen. Wie moet wie bedanken? Wij zijn hun ook zo dankbaar dat ze ons mee hebben laten leven, werken, luisteren, lachen en genieten in hun wereldje dat Wakisa heet! Dan een rondje knuffelen en hier en daar komen er nu al traantjes terwijl we vrijdag pas voor het laatst zijn.

We gaan vanavond niet mee uit eten op de vaste vrijwilligersavond omdat we onze geldzaken en administratie op orde willen maken. Ook hebben we alvast voor allemaal een pakketje gemaakt wat ze vrijdag gaan krijgen. Dan nog gezellig een wijntje en kletsen op onze vaste stoepje buiten en dan lekker koezen. Weer een dag met een gouden randje.

Donderdag 19 oktober. Hagelslag dag ;-). Hopelijk verveeld het lezen nog niet want we dachten dat het weer een “gewone” dag zou worden. Een stiefmoeder komt 1 van de jonge moeders met haar dochtertje ophalen. Er staan vele tassen bij de receptie en dan zie je een moeder en de jonge moeder die net een keizersnee heeft gehad met haar dochter wachten om te gaan. We geven haar alvast haar cadeautje en ze is heel blij. Ik vraag of de auto bijna komt aan de leiding maar ze geven aan dat ze op de boda moeten gaan. Er is geen geld voor een taxi. En dan doe je spontaan en dat kan nu voor deze keer ook en beslis ik dat er een auto moet komen. Wij betalen het zelf en gaan met ze mee om ze thuis te brengen. We komen echt in de sloppenwijk terecht en mogen nog een stuk lopen door deze bijzondere wereld. We moeten binnenkomen en ze vinden het prachtig dat we mee zijn gegaan. De stiefmoeder vraagt me nog of ik een naam wil geven aan de baby maar ik zeg dat de baby al een prachtige naam heeft die bedacht is door de moeder. Deze jonge moeder heeft helaas geen kans om terug naar school te gaan en hoopt ooit werk te vinden. Ze wonen nu in een mini huisje met 9 mensen en een ruimte met 5 slaapplekken. We zeggen gedag en knuffelen iedereen want zo gaat dat hier.

Teruggekomen bij Wakisa komen Frank en Joris van Doingoood om onze weken te evalueren. We worden er bijna verlegen van en zij ook want over en weer is het super goed gegaan. Ze eten aansluitend gezellig mee bij ons en dat vinden de meisjes fantastisch. In de middag gaan we gezellig helpen bij het kleding maken. De naailerares heeft mijn jurkje en jasje klaar en heeft ook nog 2 extra rokjes kunnen maken van de stof. Ja en dan moet je natuurlijk passen en showen. Hilarisch leuk al die reacties van tig meisjes! Ik geloof dat ze het wel geslaagd vonden. En het paste allemaal perfect. 1 keer maat nemen en gewoon perfect wat een talent heeft deze jonge student! Nog even goed de lerares te pakken gehad. De nieuwe gordijnen (ook al van het donatie geld) die gekocht waren moesten korter gemaakt worden. Ze vroeg me of ik het wilde afknippen want ze had het met krijt keurig afgetekend. Ik stiekem mijn vinger voor mijn mond doen naar de meisjes dat ze niets mochten zeggen en zet de schaar op een geheel verkeerde plek zogenaamd in de stof. Dus ik roep haar en doe of ik ga knippen en ze schrikt zich rot en springt overeind…. 30 meiden gieren het uit. Het kwartje viel en zo wil ik maar aangeven hoeveel lol we ook hebben naast alle intensieve gesprekken en verdrietige verhalen. Een compliment dat 1 van de meisjes met veel humor gaf was dat ze in haar leven nog nooit zoveel gelachen had als de afgelopen weken. Top!

Lekker naar huis en wij hebben gekookt voor ons en onze huisgenoten. We kregen van Pauline en Koen een gedicht, aan de mama’s,  die we mochten voorlezen, hilarisch. Alles heerlijk overdreven maar o zo waar. Ze noemden dit onder andere: Bij Wakisa zijn jullie de voorbeelden van de groep maar ‘s –avonds zitten jullie als hangjongeren bij ons op de stoep. Ha ha en de rest houden we voor onszelf! Nog weer even een hardlopende kakkerlak aan zijn eind geholpen en toen naar bed.

Vrijdag 20 oktober. Onze laatste werkdag bij Wakisa en afscheid nemen. Vanmorgen mocht ik de opening weer doen. Het was heel bijzonder. Wat zijn het een stel slimme meiden. Alles van de openingen daarvoor wisten ze nog precies goed uit te leggen. Herhalen is hier heel belangrijk. Na de tekst en uitleg hebben ze het geoefende Onze Vader met gebaren laten zien en horen. Ze willen dit nu elke morgen op deze manier doen. Met dank aan Helmer le Cointre die het voorbeeld en nog andere goede tips naar me had gemaild. De meegebrachte paaskaars blijft bij Wakisa en willen ze ook graag blijven gebruiken. De meisjes weten ook nu precies hoe het werkt wanneer ze zelf een lichtje mogen aansteken. Goh wat zullen we de muziek, het zingen en dansen missen. 

Tijd voor de gym en 1 van de meiden, met heel veel humor, heeft de gym geregeld en heb ik nog heel hard moeten draaien aan het springtouw. Sjoukje en ik komen er net als anders niet onderuit en moeten ook springen…pfff! En dan gaan we voor de laatste keer met elkaar naar de moestuin. Laarzen aan en gaan. We komen buiten de poort en er zijn veel mensen die ons en vooral de zwanger meisjes nakijken. Het valt mij maar de meisje ook op. Neus omhoog en laat zien dat je trots bent en ze doen het. Toppers! Wat zijn de groenten gegroeid in de afgelopen 5 weken en wat is dit belangrijk voor ze. Na het wieden en sproeien gaan we terug en wassen we onze handen en voeten. Het is 11 uur en theetijd. De thee is mierzoet maar alles went en de casave smaakt er weer prima bij. Dan gaan we de pakketjes voor de meiden klaar pakken en wanneer we in de klas komen zitten ze allemaal in de kring. Uiteraard allemaal aan het breien want ze hebben van de week nieuwe wol gekregen. We hebben voor allemaal een zakje met een prachtige houten rammelaar voor hun aankomende kindjes. Verder zit er een zakje shampoo in en dan nog de foto waar ze zelf op staan. We hebben voor allemaal dezelfde tekst erop geschreven. De foto’s zijn in de dierentuin gemaakt. Wauw en wat zijn ze hier blij mee. Een groot deel gaat op 1 knie om je te bedanken en de ander doet het staand. Het ligt er maar net aan uit welk deel je komt van Uganda. Voor allemaal nog een lolly waar ze ook echt gek op zijn.  O ja, 1 van de meisjes kwam met haar gekregen foto naar mij toe. Of ik deze ajb aan Benjamin (mijn zoon) wilde geven. De foto’s op mijn telefoon waren namelijk bij veel meiden populair en vooral de foto’s van Benjamin! Of ik hem toch echt binnenkort naar Wakisa wilde sturen ;-). Nog wat goede woorden over en weer, even achterom kijken en dan is het klaar. We mogen niet weggaan zonder meegegeten te hebben en dat doen we uiteraard graag. Na het eten gaan we rustig onze spullen pakken, nog wat dingen overdragen en dan langs alle meiden en staf. 

Wauw… wat hebben we het goed gehad met elkaar en wat zijn veel van deze gesloten bloemknoppen volledig of bijna volledig opengegaan. Wat een voorrecht dat we hier wat hebben kunnen en mogen betekenen. Niet alleen praktisch, niet alleen met onze giften, niet alleen met onze handen en verstand maar vooral met ons hart. En wat hebben wij veel van onze Wakisa familie mogen ontvangen. Onze missie bij Wakisa is meer dan GESLAAGD!

Nu is het weekend, we zijn moe maar zeer voldaan. We hebben nog een paar dagen Uganda voor de boeg. Morgenochtend vertrekken we naar het noorden van Uganda. We hebben er zin in!

Fijn weekend allemaal en voor nu Sula Bulungi!

Sjoukje en Sandra

Reacties

Reacties

Pauline

Zal ik het gedicht hier even bij plakken?:P
Geintje, super leuk verhaal weer! Gelukkig zien we jullie dinsdag en woensdag nog. Maken we er gezellige laatste dagen van.
Liefs!

Sandra Stienstra-Groen

Ha ha Pauline.... als je dat doet?. Top huisgenootje ben je, dat dan weer wel. ?

Dick en Clara

Nu de nabrander! en een goede terugreis!!!

René Buitenwerf

Geweldige verhalen dames???
Nog maar even genieten en alvast safe flight and happy landing!

Tjitte Piebenga

wat in prachtige ferhalen en djippe emoasjes, dizze wiken. Jimme sille grif noch o sa ûnwennich wurde. Wolkom thús!

Anneke

Wat een leven daar!! Wat een geweldig gevoel moet het geven om daar te mogen zijn en
mee te doen om iets voor de meiden te betekenen.
We wensen jullie nog goede dagen toe en een hele goede terugreis!
Heel veel sterkte om afscheid te nemen.
Lieve groeten Frans en Anneke.

Harmina

Wat fijn dat jullie het werk bij Wakisa met zo'n voldaan gevoel kunnen afsluiten!
Ook erg geslaagd waren jullie uitgebreide verslagen op dit blog waardoor we hier in Nederland echt konden meeleven.
Nog een paar fijne dagen gewenst en een goede terugreis.

Bep Bourgonje

Van jullie verhalen heb ik genoten.
Wat heerlijk, dat jullie zoveel goeds hebben kunnen brengen en ontvangen!
Vandaag ook weer; ik zit vol emoties bij het lezen, maar dat is goed...
Fijn weekend nog in Uganda en een veilige terugreis gewenst!
Liefs en groeten, Bep

Monique

Prachtige verhaal!
Gelezen met een lach en een traan. Jullie zijn echt bevoorrecht om dit moois mee te maken!
Fijne laatste dagen gewenst en geniet nog even met zijn tweeen.
Goede reis terug alvast.

Groet,
Monique

Tilly

Wat een mooie en bijzondere verhalen....
Ik hoop nog veel meer te horen en te zien in de Schakel. Van die andere wereld, die jullie dichterbij brengen.
Geniet van de komende vrije dagen!
Hartelijke groeten en alvast een voorspoedige terugreis gewenst!!
Tilly

Duotsje

Wat geweldig wat jullie daar hebben gedaan. Ik heb met ontroering jullie verhalen gelezen.
Een voorspoedige reis terug. Hartelijke groeten Auke en Duotsje

Froukje

Jullie hebben veel zwangere meisjes een mooie tijd gegeven! Ik denk dat jullie tevreden op deze weken terug kunnen kijken !
Nog een paar fijne dagen en goede terugreis !:-)

Joke

Mooie ontroerende verhalen. Wat hebben jullie veel kunnen beteken voor de meisjes en zij voor jullie.
Neem het met je mee naar huis..... en dan willen we je ook weer graag zien !! Lieve groet

Gjalt en Harmien

Sandra en Sjoukje wat hebben jullie enorm goed werk gedaan, door er te zijn voor die jonge meisjes, die al moeder moeten zijn, maar toch op deze manier hun kindjes kunnen houden.
In Kenia beleefden wij het tegenovergestelde, waar de 'aunties' zo goed mogelijk zorgden voor de kindjes zonder moeder.
Dank dat jullie ook nog de moeite namen en de tijd vonden om jullie verhalen met ons te delen.
Tot ziens in De Schakel.

Marjon

Wat een prachtige verhalen over jullie avontuur in Wakisa.Heb ze allemaal gelezen. Prachtig wat jullie daar hebben gedaan.Geniet nog even van de laatste dagen .Groeten Koos. (Weer aan boord ) en Marjon

{{ reactie.poster_name }}

Reageer

Laat een reactie achter!

De volgende fout is opgetreden
  • {{ error }}
{{ reactieForm.errorMessage }}
Je reactie is opgeslagen!

Deze reis is mede mogelijk gemaakt door:

Doingoood