~~Zondag 17 september. 

We hebben een top dag gehad. Na het ontbijt weer de sloten van ons goed afgesloten en beveiligde pand gehaald en er uiteraard weer opgedaan. Er staan hier niet voor niets hele hoge muren en ijzeren deuren. We kunnen er niet onderuit, je bent hier als blanke reiziger rijk en er heerst hier ook veel armoede. Zodra de jongens op de boda ons zien komen ze direct naar ons toe rijden. We onderhandelen even en gaan weer achterop. Deze morgen eerste stop is de de Watoto Church. Wat een belevenis. De dienst was in het Engels. Bij deze kerk zijn 4 diensten op een dag. En elke keer zit het vol met niet te tellen zoveel mensen. Wat een sfeer, wat een power en wat een overgave.

Na de dienst weer op de boda met nu als doel de moskee. Gelukkig hadden we de zegen uit de kerk mee gekregen want het gaat soms mal in het verkeer ;-). We hebben een rondleiding gehad en tot slot 304 treden omhoog geklommen in de minaret. Van daaruit een geweldig uitzicht over heel Kampala. Het geeft een goed beeld van hoe de wegen lopen want de moskee is exact het centrum van de stad.

En van de moskee zijn we gaan lopen. Op de minaret had ik gezien welke heuvel we moesten hebben van de 7 om richting onze wijk te gaan. En het is gelukt. Onderweg kwamen we vrij onverwacht de plek tegen waar we morgen gaan werken. En na een enorme regenbui van bijna een uur konden we weer verder. Het water stroomde als een rivier door de straten. En wij hebben net als de locals gewoon ook maar staan kijken naar de regen onder een afdakje. Er ontstaan dan direct weer leuke gesprekken. En uiteraard super trots op onszelf dat we na een goed 2 dagen al zelf de weg terug kunnen vinden!

Maandag… de dag dat we eindelijk gaan doen waar we zo naar verlangen.

Kennis maken bij Wakisa Ministries. Frank gaat met ons mee om ons te introduceren. Op de boda zijn we er met een 10 minuten. Spannend hoor, wat en wie zullen we aantreffen. We komen binnen wanneer de meisjes allemaal in de kring zitten met alle staf. We worden hartelijk welkom geheten door Vivian, de directrice, van het opvanghuis. Voordat we ons voorstellen wordt er eerst gezongen. Daarna gaan alle meisjes zich dapper voorstellen. De 1 heel verlegen en de ander met wat meer zelfvertrouwen. Dan stelt de staf zich voor en na Frank zijn wij aan de beurt. Echt mooi om te zien hoe de meisjes wel of niet reageren. Ze zijn jong en voor ons is het indrukwekkend te zien al deze zwangere meisjes.

Na de samenkomst gaan we met de meisjes naar buiten voor de ochtendgymastiek. Frank gaat nu weer verder en de meisjes gaan naar de moestuin om te werken. Wij krijgen een complete rondleiding op het terein en mogen alles vragen wat we maar willen. En dat doen we dus ook. Het eerste wat ons direct opvalt is de structuur. Alles gaat volgens de regels en roosters. De meisjes weten zo precies wat er van ze verwacht wordt. Na de rondleiding en heel wat informatie verder worden we naar de moestuin gebracht en laten ze vol trots zien wat ze verbouwen. De rode aarde kleeft aan hun laarzen en onze schoenen en zodra we terug zijn wordt alles schoongemaakt met bakken water en borstels.

De 3 r'en Rust, Regelmaat en Reinheid zien we overal terug. Nu tijd voor een kop thee.  Na de thee krijgen de meisjes en wij ook kookles. Een paar meisjes bereiden de lunch voor en de rest mag een soort cakes maken. Ze leren veel meer dan alleen bakken/koken. Ze leren tellen, wegen, hygiene, kneden en diverse vormen maken. Ze herhalen veel en dat is ook nodig. Het resultaat was prachtig en wat een ervaring.

Na deze les is het tijd om te lunchen. Wij eten met de staf aan een aparte tafel maar wel in dezelfde ruimte als de meisjes. Een meisje spreekt een gebed uit en dan serveren we de lange rij hun lunch. Rijst, bonen, kool en nog iets waar ik de naam niet van weet. We worden nog getrakteerd op de heerlijke cakes die we gemaakt hebben. O ja en een gebruik hier, mocht je tijdens de maaltijd binnenkomen dan wordt er niet gegroet. Dat doe je niet want de eer is voor de maaltijd.

Dan is het een uur rusten voor de meisjes. Sommigen liggen op de grond of onder een tafel. Anderen hangen met hun knuffel in een stoel tegen elkaar aan.

Maar dan is het 3 uur en tijd voor de les. Er wordt vandaag geleerd hoe ze met zelfvertrouwen tegen anderen kunnen spreken. Dat je elkaar aankijkt, dat je je stem goed gebruikt. Hoe klink je vriendelijk, hoe streng, hoe kalm. En alles moeten ze doen en herhalen. De les wordt kort onderbroken omdat 1 van de meisjes net terug komt uit het ziekenhuis. Ze heeft een zoontje gekregen. De meisjes duwen me spontaan kleine Daniel in mijn armen. Dit meisje gaat terug naar haar eigen huis met haar moeder.

En dan… dan heeft de staf overleg en moeten wij compleet onverwacht de sport en spel les overnemen. De ballen worden opgepompt en ben ik blij dat ik altijd gebasketbald heb en veel competatieve spelletjes weet. Het gaat super. Ze komen los en zijn vrolijk.  Het spelletje als bijvoorbeeld bal gooien naar een ander en dan een vraag stellen waar de ontvanger een antwoord op moet geven werkt goed. Ze moeten duidelijk spreken en duidelijk antwoorden. Daarna veel dribble en pass oefeningen. En van alles een wedstrijd maken vinden ze leuk. Daarna gaan we touwtje springen. Sjoukje draait en draait en de meiden met hun zwangere buiken maar springen. Het mag en kan allemaal. En nadat ik heb moeten springen met het bekende Nederlandse liedje zingen ze al gauw in het Nederlands mee. Toppers zijn het!

Om 5 uur zit de dag er voor ons op. We vertellen de meisjes dat ze moeten gaan douchen. We groeten de staf en de meisjes en gaan weer weg. Op de boda dwars door het bizar drukke verkeer naar de supermarkt. Daarna weer op de boda terug naar ons stekkie. Warm eten, recht op een wijntje en dan naar bed.

Wat een dagen, wat een indrukken. Wat een structuur en positieve indruk op ons project.

Een lang verhaal deze keer… 

Lieve groet van 2 zeer vermoeide maar blije Wazungu! (meervoud van Mzungu is inderdaad Wazungu) Sjoukje en Sandra