Vrijdag 6 oktober.

We zijn ondertussen al met de derde week bezig. Er is echt weer een hoop gebeurd. We proberen dit per dag bij te houden anders zijn we het, door alle gebeurtenissen, alweer bijna vergeten.

Het afgelopen weekend zijn we (op eigen kosten) op safari geweest. Naar het Murchinson Falls National Park. Veel wilde dieren en watervallen gezien. Het was geweldig en wat een prachtige natuur heeft Uganda. Het was ook extra gezellig en interressant door onze enthousiaste gids David. Op de terugreis zijn we nog bij de ‘garage’ langs geweest. Er lagen zoveel losse spullen in een donker hok maar de grootvader en kleinkind konden feilloos van alles vinden. En spullen die wij weg zouden gooien zijn hier goed bruikbaar. Ik mag de kleinzoon even helpen en dat vind hij prachtig. Sandra vindt nog een paar koekjes in de auto en het hoe blij kan een klein kereltje kijken. Voor de Leeuwarders onder de lezers, denk aan Auke Rauwerda maar dan in het klein, zie ook de foto.

Maandag mogen we weer aan het werk. We komen aan bij ons project en mogen gelijk mee naar het ziekenhuis want 2 meisjes staan op het punt van bevallen. We gaan met z’n allen in de taxi naar het overheidsziekenhuis waar de meisjes gratis worden geholpen. Wij mogen mee naar binnen. Sandra loopt met het jongste meisje aan de hand naar binnen. Ze is een bang kind die een kindje krijgt. En de begeleidster, het andere meisje en ik volgen terwijl we een hoop spullen meeslepen die nodig zijn voor de bevalling en gekookt water om te drinken. Als je deze spullen niet zelf meeneemt wordt je niet geholpen. Het is enorm druk in het ziekenhuis. Veel vrouwen die gaan bevallen zitten er te wachten. Het lijkt niet erg schoon en de mensen die de wachtenden registreren kijken niet echt vriendelijk. Wij worden wel goed ontvangen want wij komen vanuit de opvang die bekend is bij het ziekenhuis en zijn herkenbaar aan onze Wakisa shirts. Ook de meisjes dragen een Wakisa shirt om aan het medisch personeel aan te geven denk erom dit zijn tieners met een verleden en zij verdienen een goede behandeling. Er wordt ons verteld dat het in de avond vaak nog veel drukker wordt en er dan geen bedden meer zijn en de vrouwen dan op de grond liggen te bevallen. Het is ook zo druk dat als een vrouw niet direct antwoord op een vraag van het medische personeel geeft dan lopen ze door want tijd hebben ze ook niet. Dit kunnen wij helaas zelf niet constateren want waar dat gebeurt daar mogen wij niet komen. Tijdens de bevalling geven begrepen wij de Wakisa meisjes nooit een kick want zo blijven de verpleegsters vriendelijk. Wanneer de meisjes in de onderzoeksruimte zijn gaan wij weer met de taxi naar het opvanghuis. De begeleidster, Ugandese vrijwilligster, blijft zolang de meisjes daar zijn ook bij ze in de buurt.

Wanneer we weer bij Wakisa aankomen krijgen we onze lunch die ze voor ons bewaard hebben. En dan komt Frank van Doingoood. We hebben zo overleg met hem en de directrice o.a. over de financiën. We hebben op ons verzoek een heel overzicht van de noodzakelijke kosten ontvangen van haar. En het blijkt wel dat er echt heel hard geld nodig is. Ze heeft geen idee wat wij meebrengen want ze zijn al zo blij dat er vrijwilligers komen met hun hart en handen. Maar wanneer Frank aangeeft dat wij ons best hebben gedaan en er geld beschikbaar is voor dit project wordt de directrice heel emotioneel, krijgt tranen in haar ogen en blijft aanhoudend zeggen God bless you. Ze krijgt dan te horen dat ze de hele lijst in vervulling kan laten gaan. En dan ook nog een uitje voor de meisjes. Ze gaat dan nog meer stralen. Want, zo zegt ze, zij hebben het zo hard nodig! En dat er dan ook nog zo’n bedrag over is maakt het feest compleet. Naast de reguliere nood en wij hebben dat met eigen ogen gezien gaat ze kijken of er een veiliger en duurzamer kooktoestel aangeschaft kan worden. Hoe geweldig is dat!! Wij hebben goed kunnen overbrengen dat wij niet alleen hebben gegeven maar zeker ook onze familie, vrienden, collega’s, buren en gemeenteleden van onze kerken.

Na dit overleg gaat de directrice direct aan de meisjes vertellen dat zij naar de dierentuin mogen omdat er getrakteerd wordt. Er gaat een luid gejuich op in de klas. Ze zijn echt heel blij. Wat een fijn moment. Na enige tijd komen 2 meisjes naar ons toe lopen en smeken of we het uitje naar de Zoo nog deze week kunnen doen want volgende week hopen ze te gaan ze bevallen.

Nog geen 10 minuten later horen we het trieste verhaal van het meisje (moeder van baby Benjamin) dat laatst is bevallen en nu weer terug de maatschappij in moet, dat er nergens plek voor haar is gevonden door degene die haar heeft binnengebracht. Ze kan absoluut niet terug naar waar ze vandaan kwam. Ze was daar al door haar ‘’oom’’ het huis uitgezet. Ze heeft toen drie dagen gelopen om naar Kampala te gaan, haar voeten waren helemaal kapot. In Kampala leefde ze op straat totdat iemand haar vond en naar dit opvanghuis bracht. Vanwege de situatie is het dus niet mogelijk om terug te gaan mede omdat er misbruik van alcohol met alle gevolgen van dien in het spel is. Het meisje en baby zullen daar niet veilig zijn. Ze heeft niemand waar ze verder terecht kan en er is nergens anders plek voor haar blijkt vandaag. Terwijl ze dit hoort waar wij bij zitten barst ze in tranen uit, zonder geluid en dat maakt het nog meer verdrietig. Men zit met de handen in het haar want waar moet ze nu heen? Terug op straat kan niet, dan is de kans ook groot dat ze haar zoontje ergens achter laat. Kun je je voorstellen dat je zelf NERGENS welkom zou zijn?

De volgende ochtend horen we dat het meisje tijdelijk bij de directrice in huis mag komen, waar ook al 2 andere meisjes verblijven. Wat een groot hart heeft ze toch en ons respect wordt alleen maar groter. We zoeken kleren voor haar uit en vinden nog een knuffeltje en geven haar dat mee.

De dinsdag verloopt verder vrij rustig, we rommelen wat in de stores en horen dan ineens dat we woensdag al naar de Zoo gaan. Hoezo Afrikaans tempo? We mogen met de chauffeur van de directrice de stad in om nog wat te regelen voor het uitje en inkopen te doen. Want ja dat moet dan even allemaal snel. Leuk hoor gelijk actie. En dan horen we dat het jongste meisje die we maandag naar het ziekenhuis brachten een zoontje heeft gekregen, heel kwetsbaar en ligt nog op de intensive care. Het andere meisje komt naar huis, zij was nog niet zover om te bevallen.

Woensdag “Zoo” dag. De meisjes en staf zijn al om 4 uur opgestaan om de lunch te koken voor 30 personen die we meenemen in de bus naar Entebbe en in de Zoo zullen gaan eten. Ze hebben er echt een feestmaal van gemaakt. Rijst met wat vlees, bruine bonen, beetje beef, groente en een chabatie. Het is echt een hele gezellige en relaxte dag. De meisjes genieten zichtbaar van alles wat ze zien en eten. Naast de meegebrachte lunch verrassen we ze nog met chipjes, biscuit en chocolade, alles gaat op! De leiding geeft ook een hele leuke sjeu aan de dag, ook zij zijn blij met dit uitje. In de ochtend kijken we bij de dieren, in de middag relaxen we lekker bij het meer Victoria en aan het einde van de dag spelen we nog wat spelletjes met de bal.

En dan is het alweer donderdag. We worden gevraagd of we iets met de meisjes willen doen. We pakken de spullen om kaarten te maken die ze aan iemand zouden willen geven. Na enige aarzeling beginnen ze te schrijven en de kaarten mooi te versieren. We worden ontroerd door de verhalen die ze schrijven, ze vragen om vergiffenis of bedanken iemand voor de goede zorgen etc. De een schrijft een kaart aan haar ongeboren kind, de ander aan de moeder of vader en weer iemand anders aan een tante of de directrice. En het meest mooie is nog dat we naar aanleiding hiervan mooie, indrukwekkende maar ook zeer trieste verhalen verhalen horen van sommige meisjes in 1 op 1 gesprekjes. In de afgelopen weken zien we dat het net bloemknoppen zijn die langzaam open gaan. Luisteren, moed en duidelijkheid geven, soms wat voorlichting en een knuffel…. Was dat niet een deel van onze missie? Ja!

Vandaag was het verder een rustige dag. We zijn met de meisjes naar de tuin geweest. Sandra heeft onkruid gewied en dat is in deze grond best heel zwaar. Ik heb alleen maar wat foto’s gemaakt en geluisterd naar de uitleg van wat ze aan het doen waren en waarom. Daarnaast zijn we heel nog heel praktisch bezig geweest met het op orde brengen van heel veel sleutels die in een doos lagen en Sandra heeft nog met de meiden zitten breien.

En nu? Weekend!

Lieve groeten van 2 genietende dames in het mooie Uganda.

Sandra en Sjoukje