Lieve lezers, wat is het geweldig fijn om te merken dat ons blog door zoveel mensen wordt gelezen. En de reacties die we via verschillende kanalen krijgen doen ons enorm goed. Wij brengen dan ook veel van jullie reacties over bij Wakisa Ministries. Ook zij zijn blij en waarderen jullie aandacht enorm.Hier de belevenissen van de afgelopen week.

Zaterdag 7 oktober. Het is officieel weekend voor ons maar wij gaan toch even naar de meisjes toe. Ze gaan zoals elke zaterdag kaarsen maken en daar zijn ze behoorlijk trots op. Dat moeten we natuurlijk bekijken. Wanneer we aankomen op onze boda zijn ze dan ook oprecht blij ons te zien. Het is een prachtig gezicht want alle kleding die ze hebben gewassen vanmorgen ligt mooi te drogen. Het kaarsen maken is leuk om te zien en voor de rest doen ze het kalm aan. Ze vlechten de haren, slapen wat en kletsen gezellig. Na een paar uurtjes gaan we weer en gaan de stad in. Lekker lunchen (even geen rijst, pocho, bonen en matoke). En we gaan alvast beginnen om wat leuke cadeautjes te zoeken voor het thuisfront. We zien overal maar dan ook echt overal voetbalfans in de stad. Vandaag speelt Uganda tegen Ghana. Eindstand is 0-0 maar dat is genoeg voor de WK kwalificatie begrepen we. Het is de afgelopen dagen bloedheet en doen het dus kalm aan. We eten in de avond met de andere volunteers die ook in het Doingoood huis zitten. Het is goed te horen dat zij ook erg enthousiast over hun projecten zijn. 

Zondag 8 oktober. Vanmorgen zijn we weer naar de kerk geweest. We kiezen elke keer een andere kerk zodat we van alles wat kunnen proeven. Ook hier waren wel weer 5 diensten op een dag en elke keer afgeladen vol. Weer een gospel groep wat weer een prima ritme had. Dat kunnen ze hier wel hoor! De preek was deels prima maar deels zo niet compleet en zelfs pijnlijk dat ik na de dienst een gesprek heb gevoerd met de voorganger met mijn gevoel en idee. De details zijn te veel om hier te beschrijven maar bij de volgende dienst zou hij het zeker aanpassen omdat hij deze zaak nooit vanuit dit perspectief had bekeken en dankte mij voor mijn inbreng. Ik heb het uiteraard niet kunnen checken maar goed gesproken is gesproken. 

In de middag zijn we met nog een huisgenoot naar twee markten geweest en hebben de economie hier gespekt. Het is overal feest in de stad een soort carnaval met veel muziek en dans. Een kleurig, luidruchtig en gezellig gebeuren. Sjoukje en ik mochten vanavond koken en zowaar het smaakte ons allemaal goed. En wij zijn niet de top chefs van Uganda kan ik vertellen.

Maandag 9 oktober, het is vandaag independence day dus alles ligt stil. We zijn wel naar Wakisa gegaan en ook daar was het heel rustig. De meisjes hebben geen les en mogen lekker ontspannen. Wel binnen de muren van het opvanghuis want daarbuiten komen ze niet. Ze mogen het niet maar ze willen het ook niet. Als zwanger tienermeisje ontvang je geen respect van de mensen. Maar wanneer er staf bij is of wij als blanken dan gaat het heel goed. Maar goed, zij doen rustig aan en wij gaan tegen half 11 ook weer wat ze wel  jammer vinden.

We besluiten om naar het paleis van de koning van Buganda (district) te gaan om een stukje cultuur en geschiedenis op te snuiven. En dat is gelukt. Indrukwekkende en gruwelijke verhalen uit de Idi Amin periode. We kunnen het paleis zelf niet in dat restaureren ze, zeggen ze, we begrepen dat dat al jaren zo is. We vinden het niet erg want de verhalen van de omgeving, waar de barakken zijn waar nog vele gezinnen leven en de plaats waar alle mensen werden vermoord door Idi Amin (zijn mannen) was indrukwekkend genoeg.

Dinsdag 10 oktober, hagelslag dag want een vriend van mij is jarig en dat moet gevierd worden. We starten vandaag met een bak water uit de hemel niet normaal. Gelukkig is ons lekkende dak verholpen en loopt het water niet meer via de een gat in het dak langs de lamp onze kamer in. We worden door Frank opgehaald en hij brengt ons op het project. Heel fijn want op de boda met dit weer is best link.

Vanmorgen hebben we weer een leuke activiteit gedaan met de meisjes. De meegebrachte rompertjes uitgedeeld en ze laten kleuren met textielstiften. Wat kunnen ze toch enorm blij zijn en hard en geconcentreerd werken. Het was een feestje toen ze allemaal klaar waren. Uiteraard moesten ze geshowd worden aan de directrice. Wat ik heel mooi vond is dat ik 1 van de meisjes aan het kleuren heb gekregen die dat uit zichzelf absoluut niet kan. Ze spreekt amper en je ziet dat er zoveel verdriet in zit. Ze is erg jong en beseft eigenlijk ook niet eens dat ze zwanger is. Maar ze heeft prachtig gekleurd en ze straalde. 

Daarna is Sjoukje druk bezig geweest met het klaar pakken van pakketten voor de meisjes wanneer ze moeten gaan bevallen. Dit is echt heel belangrijk. Het moet gewoon gereed staan. Deze week zijn immers weer 2 baby’s geboren bij 2 meisjes die nog niet zo ver waren volgens het schema. Zelf mocht ik onverwacht mee naar het ziekenhuis om 2 baby’s te laten wegen en vaccineren. Jeremiah is net 2 dagen oud en Benjamin die nu in het huis van de directrice zit hebben we opgehaald. Wat weer een belevenis. De staf en de meisjes vinden het heel gewoon en vertrouwen je dus ook de kinderen toe. Uiteraard was er een staflid bij maar toch. Het was in dit ziekenhuis ook weer druk maar het lijkt toch echt ook wel gestructureerd. Alles heeft vast een goede reden al snapte ik deze niet. 1 kindje kreeg zijn vaccinatie niet want hij was 16 dagen en het had er binnen de 14 dagen moeten zijn.

Weer terug bij Wakisa kwamen Frank en Joris van Doingoood o.a. om bij te praten. De meisjes zijn meer open begrepen we en dat is fijn. Ze laten met trots alles zien. Na nog wat dollen met de oudste meiden over hun interesse in vooral jongens uit Nederland gaan we op huis aan. We merken dat ons energie level heel snel daalt de laatste dagen. Het is veel en er gebeurt veel en het is warm. Tot nog toe konden we alles prima plaatsen zonder dat het teveel pakt. Maar wanneer ik voor mezelf spreek was het vandaag wel een breekpunt. Soms zijn de verhalen te goor, te pijnlijk, te oneerlijk. En mogen er dan ook even tranen komen… dacht het wel!

Woensdag 11 oktober, vanmorgen vond ik het best spannend. Er was gevraagd of ik de dagopening wilde verzorgen. Natuurlijk wil ik dat maar dan wel op de voor mij bekende manier. Ik kreeg alle vrijheid. Het onderwerp was “vertrouwen”. Aangezien ze hier de bijbel letterlijk nemen heb ik me aan die duidelijkheid maar vastgehouden. Voor de geinteresseerden het was het verhaal dat Jezus over het water loopt en dat Jezus, Petrus uitnodigt om naar hem toe te lopen. Petrus doet dat maar halverwege slaat de angst en twijfel toe. Petrus dreigt onder te gaan maar Jezus pakt zijn hand en redt… altijd! Heb vertrouwen.  Aansluitend heb ik iedereen een wit blanco papier gegeven en uitgelegd dat zij het papier zijn. Daarna hebben we allemaal ons papier verkreukeld met de dingen die ons pijn hebben gedaan. En om al ons verdriet er in te stoppen hebben we erop gestampt. Toen we dit gedaan hebben zijn we op de grond gaan zitten en hebben ons papier uitgevouwen en glad gestreken. De uitleg daarbij was dat we allemaal in ons leven pijn zullen ervaren en dat er littekens in onze ziel of soms lijfelijk zichtbaar zullen zijn. Maar… het papier is niet stuk! We zijn niet gebroken maar zullen “bijna” altijd kracht houden om door te gaan. Uiteraard iets uitgebreider en begrijpelijk voor de meisjes en staf. Na het gebed en de family song was het klaar met een verrassend gevolg. Of ik, wanneer de voorganger er niet is, de andere morgens volgende week allemaal wil doen. Sjoukje werd gevraagd of ze het allemaal wil filmen voor de website en om de eigen mensen er van te laten leren. De jeugd had aangegeven dat dit beter te begrijpen was dan alleen de bijbel teksten. Goh het is net als in NL ;-)

In de middag even met de chauffeur van de directrice de stad in om foto’s te laten afdrukken. We willen ze volgende week allemaal hun eigen foto geven wanneer we er op de laatste werkdag zijn. En in de avond heerlijk uit eten geweest met alle volunteers van Doingoood in Kampala.

Vandaag, donderdag 12 oktober, We werden na een heerlijke nacht slapen en ons standaard ochtendritueel weer super vrolijk ontvangen bij Wakisa. De djembees hoorden we al weer van verre en daar worden we zo vrolijk van. We willen graag straks bij JR Shipping ook elke morgen ontvangen worden met vrolijke muziek en zingende collega's… kan dat geregeld worden?

Na de ochtendgymnastiek gingen we op veler verzoek van de meisjes mee in de auto naar weer een ander ziekenhuis voor controle. We zaten met 9 vrouwen en 1 man in een auto. Hilarisch, opgeteld inclusief de baby’s eigenlijk met z’n 16-en hadden we besloten. Ik had de jongste en tevens kleinste zwangere dame op schoot dus een hoop gegiechel. Sjoukje en ik hebben onze ogen weer uitgekeken vooral omdat we ook overal bij mochten zijn. Wegen, bloeddruk, vaccinaties bij diverse meisjes, het controleren van de buik en toestand van de meisjes. We mochten ook met de houten toeter luisteren naar de hartslag van de baby’s en bij 1 van de meisjes hebben wij super goed kunnen horen. Twee meisjes waren nog niet op HIV getest en dat hebben ze nu ook nog gedaan. Gelukkig waren ze beide niet besmet, reden om dankbaar te zijn. En uiteraard moest ik ook nog op de weegschaal wat weer een hoop gegiechel oplevert. Sjoukje en ik hebben het gevoel dat alle vrouwen in Kampala zwanger zijn of net zijn bevallen. Hoeveel vrouwen en hoe druk het hier was is niet uit te leggen. Maar er heerst structuur ook al gaat het er heel anders aan toe. Het is een overheidsziekenhuis en dus gratis en voor de arme laag van de bevolking. Gelukkig is Wakisa hier ook bekend en omdat de stafmedewerkster mee was en ook nog administratief hielp en bloeddruk ging meten bij andere patienten werden de meisjes wel met voorrang geholpen. Heel fijn!

Vanmiddag heeft Sjoukje nog met een meisje een 1 op 1 gesprek gehad op verzoek van de staf om haar zo misschien te kunnen helpen. Dit zijn zware gesprekken er zit altijd een heel verhaal achter. We kunnen haast een boek schrijven. Maar toch, elke dag krijgen we een lach en geven we ze die lach ook gul terug!

Zelf ben ik nog met een jonge vrouw, student, die de meisjes kleding leert maken naar echt het oude Kampala geweest om stof te kopen. Ze wil graag een jurkje en een jasje voor me maken. Super leuk! Volgende week woensdag moet ik passen en dan is het donderdag klaar zegt ze. En ik kom erachter dat het allemaal nog veel goedkoper kan wanneer je met een local op pad bent.

Zoals jullie wel merken Sjoukje en ik genieten nog volop en leren elke dag enorm veel. Het lijkt wel een molen die niet stopt met draaien. Daarom zijn we toch ook wel blij dat we de komende 3 dagen buiten Kampala zullen zijn. We gaan een ander project bezoeken en hopelijk weer van de natuur genieten want wat is Uganda een prachtig mooi land.

We proberen er ook weer wat foto’s bij te plaatsen. Fijn weekend allemaal!

Lieve groeten,

Sjoukje en Sandra